ΦΩΤΟ Γεροντάρης Σπύρος
Απόγευμα, κάθομαι στο κατώφλι της Παναγιάς και κοιτάζω για ώρα μπροστά και γύρω μου, την –πλατεία και την υπεραιωνόβια ελιά ο κόσμος μου. Σ’ αυτό το κατώφλι επιστρέφω συνεχώς. Είναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Και δεν το σκέφτομαι με νοσταλγία, μεγαλώνω αλλά ο χρόνος δεν έχει σημασία, συνεχώς ξανακοιτάζω με το παιδί που κουβαλώ μέσα μου.
Απόγευμα, κάθομαι στο κατώφλι της Παναγιάς και κοιτάζω για ώρα μπροστά και γύρω μου, την –πλατεία και την υπεραιωνόβια ελιά ο κόσμος μου. Σ’ αυτό το κατώφλι επιστρέφω συνεχώς. Είναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Και δεν το σκέφτομαι με νοσταλγία, μεγαλώνω αλλά ο χρόνος δεν έχει σημασία, συνεχώς ξανακοιτάζω με το παιδί που κουβαλώ μέσα μου.
Από αυτό το πεζούλι φαίνονται όλα, 30 χρόνια πριν ή
30 μετά, αιώνες πριν ή αιώνες μετά. Χαρτογραφημένη η σκέψη μου, μπροστά μου ο
φαρδύς δρόμος, στρωμένος με φθαρμένες - επιτέλους – τις πλάκες και
άδειος από αυτοκίνητα τους χειμερινούς μήνες. και το παντοπωλείο
του βήτου είναι ακόμη ανοικτό
ΦΩΤΟ Γεροντάρης Σπύρος
Ησυχία, που και που περνά κάποιος, 4 ηλικιωμένοι άντρες κάθονται, χωρίς πολλές κουβέντες, μπροστά στο πεζούλι της εκκλησίας των χιλίων χρόνων . Τους φαντάζομαι ή καλύτερα τους θυμάμαι νέους και τον εαυτό μου παιδί. Περνούν 2 γυναίκες με ένα μωρό σε καρότσι. Ένας πιτσιρικάς με ποδήλατο κατεβαίνει τον πάνω δρόμο, ένας άντρας με βέσπα μπαίνει στο στενό δεξιά μου. Πάλι ησυχία.
Ησυχία, που και που περνά κάποιος, 4 ηλικιωμένοι άντρες κάθονται, χωρίς πολλές κουβέντες, μπροστά στο πεζούλι της εκκλησίας των χιλίων χρόνων . Τους φαντάζομαι ή καλύτερα τους θυμάμαι νέους και τον εαυτό μου παιδί. Περνούν 2 γυναίκες με ένα μωρό σε καρότσι. Ένας πιτσιρικάς με ποδήλατο κατεβαίνει τον πάνω δρόμο, ένας άντρας με βέσπα μπαίνει στο στενό δεξιά μου. Πάλι ησυχία.
Ακούω την ησυχία και αυτό με βοηθά να ακούσω
τις σκόρπιες σκέψεις μου. Εδώ στο κέντρο του κόσμου μου. Σ’ αυτό το μικρό κενό
του χρόνου.
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου