Πολλοί γράψανε σήμερα για ένα σημαντικό συμβάν στα Λουτρά.
Ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό να βλέπεις ένα πραγματικά μάχιμο παραδοσιακό σκαρί να αφήνει τη θάλασσα μητέρα του και να πηγαίνει σέρνοντας με τριγμούς και σπασίματα να παραδοθεί στην καταστροφή και το θάνατό του.
Το καΐκι του καπετάν Γιάνννη του Τσίπουρα δεν είναι πια στο μώλο στα Λουτρά και το κενό είναι μεγάλο στα μάτια μου και στην καρδιά μου.
Εμείς σαν δύτες και σαν καταδυτικό κέντρο συχνά ερχόμαστε σε συγκρούσεις με τους ψαράδες και λοιπούς νόμιμους και παράνομους πολλές φορές αλιείς, μόνο και μόνο λόγω της βασικής μας διαφοράς ότι εμείς θέλουμε τα ψάρια στη θάλασσα και όχι στα δίχτυα.
Στα Λουτρά όμως και για περισσότερα από 15 χρόνια, ζούμε μαζί, παρέα, ντόπιοι αλιείς και δύτες, καΐκια και καταδυτικό σκάφος μαζί με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας και αυτό οφείλεται καθαρά στην αμοιβαία εκτίμηση και αλληλοϋποστήριξη.
Οι αλιείς των Λουτρών είναι οικογενειάρχες, απλοί άνθρωποι που ζουν από τη δυστυχώς υπέρ αλιευμένη θάλασσά μας. Αυτό έμαθαν, αυτό κάνουν και πραγματικά μοχθούν για το μεροκάματο παλεύοντας με το βοριά, τα κύματα και το αλάτι του Αιγαίου.
Εμείς τους ζούμε από κοντά και τους αγαπάμε και θα τους υποστηρίζουμε μια και θα τα βρίσκουμε πάντα ακόμα και μετά τις διαφωνίες μας.
Όμως σήμερα ένα πανέμορφο παραδοσιακό ξύλινο καΐκι καταστράφηκε ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει να γοητεύει με την ομορφάδα του και να ταξιδεύει με κάποιο τρόπο είτε σαν ζωντανό έκθεμα, είτε σαν τουριστικό σκάφος.
Αλλά ακόμα κι αν οι αρχές επιθυμούν την καταστροφή του θα μπορούσε με απλές και ασφαλείς διαδικασίες να βυθιστεί σε ασφαλές περιβάλλον και ρηχά νερά, κάπου που χιλιάδες επισκέπτες θα μπορούσαν να το επισκέπτονται με καταδυτική συσκευή ή με μάσκα και αναπνευστήρα από την επιφάνεια.
Θα γινόταν έτσι ένας ζωντανός τεχνητός ύφαλος που θα γέμιζε ζωή και θα πρόσφερε καταφύγιο σε αυτούς τους οργανισμούς που τους τη στέρησε για τόσα χρόνια.
Έτσι το καΐκι “Τσίπουρας” θα συνέχιζε να ζει δίνοντας τώρα ζωή και συνεχίζοντας να φέρνει έσοδα στην τοπική κοινωνία.
Δεν μπορώ να πω βούρκωσα λίγο βλέποντας το να χάνεται, στεναχωρήθηκα βλέποντας τον καπετάν Γιάννη και τον Αντρέα τον Κοτούλια να το παραδίδουν στην “τσάπα”.
Κρίμα το πανέμορφο σκαρί, κρίμα όπως πολλά άλλα που όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που μας διοικούν σκαρφίζονται χωρίς καμιά λογική, χωρίς κανένα συναίσθημα.
Κρίμα γιατί κάθε φορά που θα κάνω ανάποδα για να βγω από το μώλο θα περιμένω να δω το ασπρο-κόκκινο σκαρί με τη σημαία του Ολυμπιακού για να κάνω πρόσω, να χαιρετήσω το Γιάννη ή τον Αντρέα και να φύγω για βουτιά...
Πηγή
Eirini Vlastari
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου