Με την γιαγιά μου και την μητέρα μου ήταν αγαπημένες φίλες και γειτόνισσες κάθε πρωί έπιναν τον καφέ τους μαζί, με την Κατίνα του Λάμπρου, την Μαρία την Ακίδενα ,την Αγγελικώ του Λέοντα. Μοιράζονταν το φαγητό και τα μυστικά τους Κάποιοι γονείς λένε στα μικρά παιδιά ότι το πρόσωπο που πέθανε πήγε ταξίδι για να μην στενοχωριούνται και πραγματικά, όπως κι αν λέγεται εκείνη την στιγμή, αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια.
Μπορείς κι εσύ να το φανταστείς σαν ένα μεγάλο ταξίδι που όλοι θα κάνουμε μια μέρα και κανείς δεν λέει ότι θα είναι άσχημο, απλά ο λόγος που τώρα όλοι κλαίνε και στενοχωριούνται είναι επειδή δεν θα ξαναδούνε τον άνθρωπο που πέθανε όπως πριν, όχι γιατί έπαθε κάτι κακό. Στην πραγματικότητα, εκείνος μπορεί να είναι καλύτερα τώρα και ειδικά αν ήταν άρρωστος/η, τώρα σίγουρα δεν πονάει ούτε υποφέρει όπως πριν.
Κάπως έτσι φεύγουν οι παλιοί Σεριφιώτες απ' αυτή τη ζωή και περνούν στην άλλη, την αιώνια. χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς πολυτέλειες, μέσα από την αγάπη και τη φροντίδα των ανθρώπων που τους αγάπησαν και ένιωσαν βαθιά το κενό που δημιούργησε ο χαμός τους.
Αυτή τη δύσκολη ώρα κυριαρχούσε η υποχρέωση και το συναίσθημα, χωρίς καμία προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων και αυτά είναι που αξίζουν! Καλό ταξίδι Καλίτσα από μας τους γείτονες και φίλους Γιάννης Γούναρης, Σοφία Γούναρη ,Μαρία Γούναρη, Jannick Hubert and Fragiska ,Rodolfe Alves and Astrit
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου