Ο τόμος κοσμείται με ξυλογραφίες, έγχρωμες αναπαραγωγές ακουαρέλας και φωτογραφίες. Στον πρόλογο ο συγγραφέας αναφέρεται στις εντυπώσεις και τις εκπλήξεις που χαρίζουν στον επισκέπτη οι Κυκλάδες.
Προσθέτει επίσης ότι τις αναμνήσεις που αποκομίζει ο ταξιδιώτης, μπορεί να τις ξαναζήσει αν σύντροφο στο ταξίδι του είχε, όπως ο ίδιος, μια φωτογραφική κάμερα, και ειδικά μια Leica, καθώς σημειώνει.
Ακολουθεί μικρό ιστορικό εισαγωγικό σημείωμα και κατόπιν τα κεφάλαια που περιγράφουν το ταξίδι του στα νησιά Σύρο, Τήνο, Άνδρο, Μύκονο, Δήλο, Κέα, Κύθνο, Νάξο, Πάρο, Σέριφο, Σίφνο, Μήλο, Κίμωλο, Φολέγανδρο, Σίκινο, Ίο, Αμοργό και Σαντορίνη.
Ο Perilla επισκέφτηκε την Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο, και από εκεί περιηγήθηκε την Άνδρο, τη Μύκονο και τη Δήλο. Στη Σίφνο έφτασε τον Ιανουάριο, ενώ τις δυτικές Κυκλάδες τις γνώρισε ξεκινώντας πάλι από τον Πειραιά.
Επισκέφθηκε τα νησιά Φολέγανδρο, Σίκινο και Ίο ταξιδεύοντας με καΐκι από την Πάρο. Στην Αμοργό έφτασε Απρίλιο, και οι περιηγήσεις του τελείωσαν στη Σαντορίνη καθόσον, όπως σημειώνει, “μεγάλη θάλασσοταραχή” δεν τους επέτρεψε να προσαράξουν στο πιο απομακρυσμένο νησί, την Ανάφη.
Σύνταξη: Ιόλη Βιγγοπούλου
François Frédéric Boissonnas ή Fred (1858-1946)
Aπό το πρώτο τους ταξίδι, το 1903, και ως το 1920, φορτωμένοι με όλα τα στερεότυπα που είχαν καλλιεργηθεί στους ταξιδιώτες από τους προγενέστερους αιώνες, ταξίδεψαν και φωτογράφισαν παντού, από την Ήπειρο μέχρι την Πελοπόννησο και την Κρήτη, και από την Ιθάκη μέχρι τον Όλυμπο και το Άγιον Όρος. Σημειώνουμε ότι μαζί με τον D. Baud-Bovy και τον Έλληνα κυνηγό Χρήστο Κάκαλο κατέκτησαν για πρώτη φορά την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, τον Αύγουστο του 1913.
Το φωτογραφικό εργαστήριο, που κληρονόμησε από τον πατέρα του, το διαχειρίστηκε μαζί με τον αδελφό του Edmond Victor Boissonnas, που ήταν χημικός. Δική τους επινόηση υπήρξε η ορθοχρωματική πλάκα, που έδινε βελτιωμένο φωτογραφικό αποτέλεσμα.
Tον συνεπήρε η ζωή της υπαίθρου, έζησε την εμπειρία αυτή ουσιαστικά αναζητώντας τις ρίζες του –καταγόταν από τη Νότια Γαλλία κοντά στον Pοδανό ποταμό, που αποικίστηκε στα αρχαία χρόνια από Έλληνες θαλασσοπόρους– και κληροδότησε επτά χιλιάδες λήψεις μόνο με ελληνικά θέματα. Παντρεύτηκε την Augusta Magnin και από τα εννέα παιδιά του τα τρία έγιναν φωτογράφοι. Eμείς σήμερα μπορούμε και αντικρίζουμε, εκτός από τον ελληνικό κόσμο, τη βαθιά πίστη, τον θαυμασμό και τη λατρεία που είχε αυτός ο ανεπανάληπτος συνδυασμός: φωτογράφος - καλλιτέχνης - φιλέλληνας, για ό,τι ελληνικό.
Ως φωτογράφος αναμετρήθηκε με το ελληνικό φως, το κάλλος και τη μνήμη, διακόνησε στον σκοπό αυτό πάνω από τριάντα χρόνια με ζήλο και ακάματη εργασία και παρέδωσε μία Eλλάδα δικιά του, που παρουσιάζει το παρελθόν, το δικό του παρόν και εγγράφεται στο μέλλον. Yπηρέτησε τη φωτογραφική τέχνη με τον δικό του ρηξικέλευθο τρόπο και πρόβαλλε τη χώρα με όλη τη διαφάνεια και τη μοναδικότητα που το φως την περιβάλλει. Xάρη στο πάθος, το ταλέντο και την ευαισθησία του οραματιστή Boissonnas, μια νέα ματιά –στα μνημεία, στους ανθρώπους, και στα τοπία– υπενθυμίζει την αρμονία που υπήρχε πάντα στον χώρο αυτό. Φως, τοπία, ιστορία και άνθρωπος συνενώνονται σε μια μοναδική αποτύπωση, που διδάσκει τον αλληλοσεβασμό, χαμένον πια μόλις έναν αιώνα αργότερα. Δωρική απλότητα κατέχει τις μορφές που στέκονται σαν να αποσπώνται από το λυρικό τοπίο, δωρική στιβαρότητα ντύνει τα μνημεία που παιγνιδίζουν στο κάθετο φως – όλα είναι λουσμένα με μια ιωνική λάμψη.
Σύνταξη: Ιόλη Βιγγοπούλου
Francesco Piacenza (1637-1687)
Ο Ιταλός νομικός, διπλωμάτης και σκακιστής Francesco Piacenza (1637-1687), διδάκτωρ του αστικού και εκκλησιαστικού δικαίου, διετέλεσε γραμματέας της Καθολικής πρεσβείας στη Γερμανία και ταξίδεψε πολύ στην Ιταλία και στην Ευρώπη ως παίκτης σκακιού. Δημοσίευσε μία πραγματεία για τις κινήσεις, τις άμυνες και τις στρατηγικές στο σκάκι. Μετά από ένα ταξίδι μελέτης στα νησιά του Αιγαίου συνέταξε μία αναλυτική και συστηματική περιγραφή του Αιγαίου πελάγους με χάρτες των νησιών, με μία σύντομη περιγραφή της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου. Το έργο δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του, με εξαιρετική χάραξη και επτακόσιες περίπου σελίδες περιγραφές για τα νησιά, υλικό που ο Piacenza συγκέντρωσε από προγενέστερα νησολόγια, ναυτικά και γεωγραφικά εγχειρίδια. Η έκδοση περιλαμβάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ευρετήριο.
Σύνταξη: Ιόλη Βιγγοπούλου
Marco Boschini (1613-678)
O Ιταλός ζωγράφος και χαράκτης Marco Boschini (1613-678) γεννήθηκε στη Βενετία και σπούδασε στη Σχολή του Palma il Giovane. Τοιχογράφησε τον «Μυστικό Δείπνο» στην Αγία Τράπεζα του San Girolamo στη Βενετία και διακρίθηκε κυρίως ως χαράκτης και συγγραφέας πολλών έργων περί τέχνης: “La Carta del Navegar pittoresco” (1660), “Le minere della pittura veneziana” (1664), “Le ricche minere della pittura veneziana” (1674), ενώ συνέταξε Οδηγούς για την Βενετία και τη Βιτσέντζα και ένα εγκυκλοπαιδικό έργο για τους ζωγράφους, παρουσιασμένο σαν πλοήγηση στον εικαστικό χώρο, όπου βιογραφούνται καλλιτέχνες της εποχής του (“La carta del navegar pitoresco dialogo”…, 1660). Τα εισοδήματά του ωστόσο προέρχονταν κυρίως από το εμπόριο πολύτιμων αντικειμένων και έργων τέχνης και διετέλεσε πράκτορας πολλών επιφανών της εποχής του (Leopoldo de' Medici, κ.ά.).
Τα ενδιαφέροντά του τον στρέφουν και προς τις χαρτογραφικές μελέτες και συντάσσει έτσι ένα νησολόγιο για το Αιγαίο. Η έκδοση αυτή, μικρό όμορφο δείγμα της βενετσιάνικης χαρακτικής των μέσω του 17ου αιώνα, περιέχει σαράντα οκτώ χάρτες νησιών και έναν συγκεντρωτικό του Αιγαίου, ενώ επεξηγηματικά κείμενα ιστορικο-γεωγραφικού περιεχομένου συνοδεύουν τον κάθε χάρτη.
Σύνταξη: Ιόλη Βιγγοπούλου
Antonio Millo ή Antonio da Milo 1540
Ο Έλληνας ναυτικός και χαρτογράφος Antonio Millo ή Antonio da Milo καταγότανν από τη Μήλο, έζησε στη Βενετία στα τέλη του 16ου αιώνα και σχεδίασε πολλούς ναυτικούς χάρτες, πορτολάνους, άτλαντες και νησολόγια (isolarii, βιβλία για τα νησιά, με περιγραφές των νήσων και χάρτες).
Ο Αντώνιος γεννήθηκε στη Μήλο, πιθανότατα γύρω στα 1540, και δραστηριοποιήθηκε στη Βενετία. Πλοηγός ο ίδιος και καπετάνιος, σχεδίασε ιδιαίτερα λεπτομερείς χάρτες με αναλυτικές πληροφορίες, αποτέλεσμα της προσωπικής του εμπειρίας. Σήμερα σώζονται τουλάχιστον εννέα χειρόγραφα νησολόγια σχεδιασμένα από τον ίδιο κατά την περίοδο 1582-1591, τα οποία φυλάσσονται σήμερα σε βιβλιοθήκες της Βενετίας, του Βερολίνου, της Ρώμης, του Λονδίνου και της Βαρσοβίας. Στα έργα αυτά συναντάμε χάρτες όλων σχεδόν των νησιών της Μεσογείου, και κάποιες περιγραφές των νησιών της Καραϊβικής και του Ινδικού Ωκεανού. Όπως σε όλα τα έργα του είδους, το περιεχόμενό τους εμπλουτίζεται από εικόνες ήδη δημοσιευμένες σε έντυπες εκδόσεις της εποχής. Στους χάρτες των νησολογίων του ο Αντώνιος χρησιμοποιεί τα τοπωνύμια που απαντώνται στους πορτολάνους της εποχής, και σημειώνει τα επικίνδυνα σημεία πλεύσης.
Η παρούσα έκδοση περιέχει όλους τους νησιωτικούς χάρτες του Αντώνιου από τη Μήλο, μεταγραφή του ιταλικού κειμένου καθώς και μετάφραση του χειρογράφου στα ελληνικά και αγγλικά, εισαγωγή και πλούσιο ευρετήριο.
Σύνταξη: Ιόλη Βιγγοπούλου
Bartolomeo Zamberti
Ο Βενετός ναυτικός, Bartolomeo –πιθανότατα ονομαζόμενος Bartolomeo Zamberti ή κατ’ άλλους ο Bartolomeo Turco, ο φίλος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι– δημοσίευσε την πρώτη έντυπη συλλογή με ναυτικούς νησιωτικούς χάρτες (isolario). Το νησολόγιο αυτό περιέχει ξυλογραφίες με χάρτες των νησιών, οι οποίοι συνοδεύονται από έμμετρα, με τη μορφή σονέτων, σχόλια, γεωγραφικού, ιστορικού και αρχαιολογικού χαρακτήρα, συνηθισμένη πρακτική τον 14ο και 15ο αιώνα σε γεωγραφικά έργα. Ο συγγραφέας στους πρώτους στίχους αποκαλεί το έργο του «Periplous Nisson». Η πρώτη έκδοση έγινε στα 1485 και επανακυκλοφόρησε στα 1532.
Ο Bartolomeo, ο οποίος μετά από αυτήν την έκδοση έμεινε γνωστός με το ψευδώνυμο Bartolomeo dalli Sonetti, πραγματοποίησε περίπου δεκαπέντε ταξίδια στο νησιωτικό Αιγαίο. Έτσι το έργο αυτό, αν και δανείζεται πολλά στοιχείο από το χειρόγραφο πρωτοπόρο νησολόγιο του Cr. Buondelmonti, αποτελεί ένα από τα πρώτα έντυπα νησολόγια, που προορίζεται πλέον για πρακτική χρήση και διευκόλυνση των ναυτικών. Στους χάρτες σημειώνονται οι ύφαλοι και τα επικίνδυνα σημεία πλεύσης. Τα σονέτα, σε ζωντανή δημώδη γλώσσα, αποδίδουν τα τοπωνύμια με τη σύγχρονη και όχι αρχαΐζουσα προφορά, ενώ παράλληλα υπάρχουν πολλές λυρικές παραδρομές και επιρροές από τον Δάντη και τον Βιργίλιο.
Συντάκτης: Ιόλη Βιγγοπούλου
Πηγή : http://el.travelogues.gr
ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΣΤΗ ΣΕΡΙΦΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή