Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ
Για μια ακομη φορα, ο θανατηφορος Γερμανος υπουργος Σοιμπλε επανελαβε την μονιμη ιδεοληψια του σχετικα με το ελληνικο προβλημα, σε διασταση με τον υπολοιπο κοσμο, τους Ευρωπαιους και Αμερικανους εταιρο υς, τους εξειδικευμενους διεθνεις οργανισμους, αλλα και την οικονομικη επιστημη και εμπειρια. Στην ομιλια του σε συνεδριο τραπεζιτων στην Φρανκφουρτη στις 18 Νοεμβριου, υποστηριξε ακομη μια φορα οτι καθε προταση για ελαφρυνση του ελληνικου χρεους βλαπτει τ ην Ελλαδα, αφου αυτο θα αποθαρρυνε το «μεταρρυθμιστικο εργο» που, παρα τις επισημες διαβεβαιωσεις, δεν προχωρει καθολου.
Ο ιδιος ισχυρισθηκε οτι το ελληνικο προβλημα δεν ειναι η βιωσιμοτητα του χρεους, αλλα το ελλειμμα ανταγωνιστικοτητος της οικονομιας. Σ τις τελευταιες δηλωσεις του, προσεθεσε οτι το επιπεδο διαβιωσης των Ελληνων παραμενει ανωτερο των δυναμεων τους και για αυτο θα πρεπει να περικοπει. Ενδεικτικα ανεφερε οτι οι ελληνικες κοινωνικες παροχες και συνταξεις παραμενουν ανωτερες απο τις αντιστοιχε ς γερμανικες και απο αυτες των αλλω ν ευρωπαικων χωρων πραγμα που οδηγει την χωρα σε αδιεξοδο. Ε υκρινες συμπερασμα του ειναι οτι η δραστικη φτωχοποιηση των Ελληνων και της χωρας τους ειναι οχι μονον αναγκαια, αλλα και ευεργετικη, αφου μονον ετσι η ελληνικη οικονομια θα ανακτησει ανταγωνιστικοτητα για να καλυπτει χωρις υπερχρεωση τα κενα των ασφαλιστικων και συνταξιοδοτικων της ταμειων.
Ε ιναι λυπηρο ενα σημαντικο προσωπο του ευρωπαικου χωρου να βρισκεται σε τοσο καταφωρη αποσυνδεση με την πραγμ ατικοτητα, μ ε την οικονομικη εμπειρια και με την οικονομικη επιστημη. Εαν η εθνικη καταναλωση στην Ελλαδ3απορροφα μεγαλυτερο μερος του εθνικου εισοδηματος της απο ο,τι στη Γερμανια, αυτο δεν θα οφειλοταν σε δηθεν ελληνικη υπερκαταναλωση, αλλα παρατηρειται σε ολες ανε ξαιρετως τις χωρες με αισθητα χαμηλοτερο εθνικο εισοδημα απο το γερμανικο.
Απο τον 19 ο αιωνα η οικονομικη επιστημη εχει επισημανει οτι η «ροπη προς καταναλωση» ειναι υψηλοτερη στις χωρες με χαμηλο εισοδημα απο ο,τι σε αυτες με υψηλο. Ωστοσο, ακομη και α ν προς στιγμην γινει αποδεκτο οτι το ελληνικο προβλημα δεν ειναι το χρεος, αλλα το ελλειμμα ανταγωνιστικοτητος, ακομη και αν γινει αποδεκτη η αυθαιρετη υποθεση οτι στην Ελλαδα το βιωτικο επιπεδο παραμενει ανωτερο των παραγωγικων δυναμεων της χωρας, πως αρα γε αντιμετωπιζεται αυτη η «ψαλλιδα»;
Η απο 7ετιας εφαρμοζομενη στην Ελλαδα πολιτικη λιτοτητος συμβαλλει αραγε στην ανοδο των παραγωγικων ικανοτητων της χωρας, ωστε να καλυπτεται το υποθετικο χασμα σε σχεση με το βιωτικο επιπεδο ή μηπως επιδεινωνει την αρχικη αναντιστοιχια; Η 7ετης εμπειρια 2010 - 2016 δειχνει με σαφηνεια οτι με την δραστικη φτωχοποιηση των Ελληνων και της χωρας, το πρωτο που αποτρεπεται ειναι οι επενδυσεις , που ομως αποτελουν την απαρακαμπτη προυποθεση για την βελτιωση ανταγωνιστικοτητος της οι κονομιας και την ανοδο των παραγωγικων ικανοτητων της.
Με τις δραστικες περικοπες δαπανων και εισοδηματων η παραγωγικη ικανοτητα της χωρας σκοτωνεται ταχυτερα απο ο,τι η καταναλωτικη. Αμεση συνεπεια απο την συνεχη συρρικνωση του βιωτικου επιπεδου στην Ελλα δα ειναι οτι η χωρα υποβιβαζεται συνεχως στους πινακες της διεθνους ανταγωνιστικοτητος. Σε αδιακοπα συρρικνουμενη οικονομια, νεες επενδυσεις οχι μονον δεν προσερχονται, αλλα και οσες προυπηρχαν τα μαζευουν και αποχωρουν. Λουκετα παντου, ανταγωνιστικοτητα π ουθενα. Με την λιτοτητα δεν κλεινει η «ψαλλιδα» μεταξυ βιωτικου επιπεδου και παραγωγικης ικανοτητος, αφου η τελευταια υποβαθμιζεται και απαξιωνεται χωρις τελος .
Ουτε βελτιωνεται η ανταγωνιστικοτητα της χωρας, αφου οι επενδυσεις , αντι να εισρεουν, εκρεουν α πο αυτην. Α πο τον 19 ο αιωνα, οι υψηλες αμοιβες της μισθωτης εργασιας στις ΗΠΑ – περιπου τριπλασιες απο τις αντιστοιχες ευρωπαικες – οχι μονον δεν αποθαρρυναν τις επενδυσεις, αλλα αντιθετα αποτελεσαν μοχλο και κινητρο για τεχνολογικες καινοτομιες πραγμα π ου εξασφαλισε την παγκοσμια κατισχυση της υπερατλαντικης χωρας. Σημερα, οι «αναδυομενες» οικονομιες, οπως οι Κινα και Βραζιλια, με χαμηλο και ανταγωνιστικο κοστος εργασιας και κοινωνικων παροχων, παυουν να προσελκυουν επενδυσεις, αφου οι επενδυτικες εκροες υπερβαινουν τις εισροες κατα την τελευταια 4ετια.
Κατα το 2015, οι ανεπτυγμενες οικονομιες της Ευρωπης και της Βορειου Αμερικης συνεχιζαν να απορροφουν το μεγιστο μερος των αμεσων διεθνων επενδυσεων , επιβεβαιωνοντας οτι το υψηλο βιωτικο επιπεδο δεν αποτρε πει τις επενδυσεις, αλλα αντιθετα τις προσελκυει. Δεν προσαρμοζεται το κοστος εργασιας και κο ινωνικων παροχων στην αποδοτικοτητα του κεφαλαιου, αλλα αντιθετα οι ισχυουσες σε καθε χωρα εργασιακες συνθηκες συνιστουν ιστορικο κεκτημενο στο οποιο προσαρμοζεται ο τυπος των επενδυσεων και των τεχνολογικων καινοτομιων.
Διαφορετικου τεχνολογικου τυπου επενδυσεις πραγματοποιουνται στην Γερμανια, απο ο,τι στις ΗΠΑ και απο ο,τι στην Κινα και στην Ινδια. Εαν πραγματι υπαρχει παραγωγικη υστερηση στην Ελλαδα σε σχεση με το βιωτικο επιπεδο, τοτε η οικονομικη πολιτικη θα οφειλε να ενισχυει την παραγωγικη ικανοτη τα και οχι να περικοπτει βαναυσα το βιωτικο επιπεδο, με αποτροπαιες μ εθοδους κοινωνικου ακρωτηριασμου που παραπεμπουν σε ολοκληρωτικα συστηματα και σκοτεινες περι οδους της ιστ οριας.
Η ειρωνεια της ιστοριας ειναι οτι ο υπερμαχος του ακεραιοφρονος φιλελευθερισμου, δηλαδη της ανεμποδιστης κατισχυσης των αγορων σε βαρος καθε κρατικης ρυθμισης, φθανει σημερα στο σημειο να επικαλειται την κυριαρχικη παρεμβαση του κρατους προς συρρικνωση του βιωτικου επιπεδου και ευθυγραμμιση του με τις εξ αιτιας του μειουμενες παραγωγικες δυνατοτητες της χωρας.
Σε οσες περιπτωσεις το βιωτικο επιπεδο συγκρατηθηκε, οπως στην κομμουνιστικη Κινα και στην προπολεμικη στρατοκρατικη Ιαπωνια, αυτ ο δεν επ ηλθε απο την κυριαρχια των αγορων, αλλα απο την εξουθενωτικη κρατικη παρεμβαση με τιμημα την μεχρι σημερα διαιωνιζομενη καχεξια των αντιστοιχων κοινω νιων. Ειναι παραδοξο σημερα οτι υπευθυνοι ηγετες , αντι να κηδονται για την ευρωπαικη και παγκοσμια σταθεροτητα, την υπονομευουν, προβαλοντας αποτυχημενα απο το παρελθον οικονομικα και κο ινωνικα εκτρωματα ως «μονοδρομο » για την δηθεν απεμπλοκη α πο την κριση που οι ιδιοι προκαλουν και συντηρουν με την αδιαπραγματευτη επιβολη των πιο ατελεσφορων συνταγων. Οσον αφορα στην Ελλαδα, ειναι επισης παραδοξο να αποδιδεται η καταβυθιση της στην κολαση σε υστερηση των « διαρθρωτικων μεταρρυθμισεων» .
Οταν οι δημοσιες δαπανες εχουν ηδη περικοπει κατα 35% , τα εισοδηματα και συνταξεις κατα 50% και η ανεργια διατηρειται στ ο 25%, οταν ολα αλλαζουν προς το χειροτερο στη χωρα κατα την τελευταια 7ετια, ποιος αραγε πειθεται οτι η σημερινη δυσπραγια οφειλεται στην αρνηση των «μεταρρυθμισεων» και ο χι στην υποδειγματικη, εσπευσμενη , ακραια δογματικη και εκτος τοπου και χρονου εφα ρμογη τους; Οχι βεβαια οτι οι πραγματικες μεταρρυθμισεις θα επρεπε να αγνοουνται, ομως οχι με οποιοδηποτε τιμημα και παντως οχι με επιδεινωση της υφεσης.
Ο μεταρρυθμιστικος οιστρος θα οφειλε να μεριμνα ωστε να μην πληττονται οι θετικοι ρυθμοι της οικονομι ας και να μην εξωθειται αυτη στη σημερινη βαθια υφεση, εντος της οποιας ουδεμια «μεταρρυθμιση» ειναι επωφελης. -
kvergo@gmail.c Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου