«το όνομά μας είναι η ψυχή μας» .

Κοροϊδεύω τον Χρήστο που γίνεται του χρόνου σαράντα. Κλισέ αστειάκια και από μέσα μου παίζει σε λούπα το nel mezzo del camin di nostra vita – στο μέσο της διαδρομής της ζωής, όπως το πρωτοδιάβασα στον Παπαγιώργη (στο σύμπαν των φοιτητικών χρόνων το περί Μέθης προηγείται της Θείας Κωμωδίας και μοιάζει διπλά επείγον). 

 Το βράδυ πάω να κατουρήσω στο μπαρ και το κορίτσι που περιμένει μπροστά στον νιπτήρα, μου ανοίγει χώρο περάστε. 

Πόσο πιο μεγάλος είμαι απ’ αυτήν; 

Πόσο πιο μεγάλος μοιάζω; Στα χείλη του απέναντι, ο ενικός είναι κάποτε αγενής και ο πληθυντικός κάποτε πικρός.Συμβολή Γ’ Σεπτεμβρίου και Ιουλιανού, το αυτοκίνητο τρέχει κάπως παραπάνω, αλλά το φανάρι είναι πράσινο. Ο πεζός άντρας, εκεί γύρω στα πενήντα, διασχίζει το δρόμο χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη. 

Εγώ περπατάω, στ’ ακουστικά κάτι φριχτά αθλητικά, στο ένα χέρι το φρέντο εσπρέσο και στο άλλο η ζαμπονοτυρόπιτα – τυπικό δείγμα ενός ανθρώπου που έχει παραιτηθεί από κάθε προσδοκία ποιότητας. 

Περπατάω και αντιλαμβάνομαι ότι κανείς απ’ τους δυο, ούτε ο οδηγός ούτε ο πεζός, έχουν υπολογίσει σωστά, και ασυναίσθητα επιβραδύνω κοιτώντας το σκηνικό που έχει στηθεί μπροστά μου. Λες και ήχησε κάποιος βουβός συναγερμός και οι δύο ταυτόχρονα καταλαβαίνουν προς τα που βαδίζουν.

 Ο οδηγός κοκκαλώνει το φρένο, ο πεζός τρέχει, το αυτοκίνητο κάνει ένα μικρό τετακέ, ο ήχος του λάστιχου στην άσφαλτο σκεπάζει μια θλιβερή συζήτηση για τη διαιτησία. Ο πεζός γλιτώνει στο τσακ, πατάει το απέναντι πεζοδρόμιο και σταυροκοπιέται. Στα μάτια του υπάρχει μόνο τρόμος. 

Στέκεται στο ίδιο σημείο και σταυροκοπιέται ξανά και ξανά. Βλέπω όσο μπορώ μέσα στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός έχει σηκώσει τα χέρια του και κρατάει το κεφάλι του. Το φανάρι παραμένει πράσινο, αλλά αυτός δε λέει να ξαναξεκινήσει. 

Συνεχίζω τη διαδρομή για τη δουλειά, αυτοί στο ραδιόφωνο κάνουν σαν να μη τρέχει τίποτα, ενώ εδώ μπροστά μου παραλίγο να τελειώσουν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) δυο ζωές. 

Θα πεθάνουμε μια μέρα στα καλά καθούμενα κι αυτοί ακόμη θα λιβανίζουν τους μαρινάκηδες. 

 * Στο μετρό. Μπαίνει ένας τύπος, δεν τον βλέπω μόνο ακούω, λέει ότι έχει ανάγκη, ότι θέλει να φάει, ότι δεν έχει τίποτα. Κοιτάζω προς τα πίσω και πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, τον βλέπω να σηκώνει το χέρι ψηλά. Στο χέρι κρατάει ένα ντέφι. 

Υπάρχει μια μικρή παύση, λες και όλο το βαγόνι λέει από μέσα του ένα-δύο-τρία και αρχίζει: Την είδα απόψε λαϊκά να τα κερδίσω τα λεφτά, να σου χαρίσω φως μου τ’ αστέρια όλου του κόσμου. Μια μέρα θα `ναι αληθινά τα όνειρά μας τα κρυφά. Χτυπάει το ντέφι με ορμή και τραγουδάει με όλη του τη δύναμη, σχεδόν φωνάζει. 

Στο τέλος, αφού, για όσο τουλάχιστον μπορώ να δω, δεν έχει μαζέψει ούτε πενηντάλεπτο, αρχίζει να φωνάζει σε μας.

 Δε λέω ντροπή μου, μεγάλη μου ντροπή, αλλά ντροπή σας και σας. Ντροπή σας ρε. Δυο στάσεις μετά, μπαίνει μια γυναίκα, η οποία επίσης ζητάει λεφτά. Μόνο που δεν μιλάει δυνατά, δεν εξηγεί κάποια ιστορία.

 Μόνο έρχεται, πιάνει έναν προς έναν ξεχωριστά, πλησιάζει τη φάτσα της στη φάτσα του καθενός (σε τέτοια απόσταση που βλέπεις ότι όλοι ένας προς ένας αισθάνονται με τη σειρά τους εντελώς άβολα) και με κάτι αλλόκοτα μάτια, εξωπραγματικά γουρλωμένα και ένα εξίσου περίεργο πεντακάθαρο πάλλευκο και ίσιο χαμόγελο, ζητάει κάτι. 

Σιγά σιγά όλοι παίρνουν χαμπάρι τι γίνεται και όλοι υποπτεύομαι πως νιώθουν σα να ετοιμάζονται να πουν μάθημα στον πίνακα μπροστά σε όλη την τάξη. Βλέπεις αυτό το άβολο πλησίασμα, σκέφτεσαι γρήγορα τρόπους να το αποφύγεις, αλλά το ξέρεις καλά, έρχεται, φτάνει και συ δεν θα το αποφύγεις. Ούτε αυτή η γυναίκα θα πάρει τίποτα απ’ τους επιβάτες. 

 Το συμπέρασμα είναι ότι τίποτα δεν πιάνει πια σ’ αυτό τον κόσμο. 

Ούτε το τραγούδι, ούτε η υπενθύμιση της ντροπής, ούτε το να κοιταχτούμε στα μάτια, ούτε τίποτα. Θέλουμε απλά να πάει ο καθένας στη δουλειά του, στο σπίτι του, στον προορισμό του. * «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» . 

Πάντα με εντυπωσίαζε αυτή η φράση.

 Αυτό σκέφτομαι την ώρα που μπροστά στο μέγαρο μουσικής η αριστερή λωρίδα είναι κλειστή. 

Περνάμε σημειωτόν και κοιτάμε απ’ τα κλειστά μας παράθυρα τον μηχανόβιο που τώρα είναι ξαπλωμένος – μόνο το δεξί του γόνατο είναι κάπως ανασηκωμένο – με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος του. 

Μια κοπέλα κάθεται οκλαδόν δίπλα του και φαίνεται να τον αγγίζει απαλά στο ένα χέρι. Έχει ανοίξει το τζαμάκι του κράνους και την βλέπεις να του μιλάει ήσυχα, καθησυχαστικά.

Πιο μπροστά ένα αστυνομικό και ένα μαύρο αμάξι κάπως άτσαλα, διαγώνια, σταματημένο. Ο οδηγός του, στηρίζεται μεταξύ πόρτας και θέσης και μιλάει στο τηλέφωνο. Έχει γυρισμένη την πλάτη στον ξαπλωμένο άντρα. 

Αυτός τον χτύπησε, πρέπει να σκέφτονται όλοι περνώντας από μπροστά. Καθώς περνάω μπροστά απ’ τον πεσμένο άνθρωπο, μου ξανάρχεται αυτό το «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Θα πεθάνουμε μια μέρα στα καλά καθούμενα και η αριστερά θα κάνει γεωπολιτικές αναλύσεις για χάρη του ελληνικού έθνουςκράτους. 

 Ύστερα από ώρα, έχω φτάσει πια στη Φρατζή και στο φανάρι μια γυναίκα ίδια η Μπέλλου πλησιάζει τα αμάξια. Μικρόσωμη, με κοντά μαλλιά, φορούσε μακρύ μπουφάν και μαύρα χοντρά κοκάλινα γυαλιά. 

Έρχεται και σε μένα. Πριν κάνει την κίνηση, την παρατηρώ που τακτοποιεί το μπουφάν, να πέφτει σωστά πάνω της. 

 Τον πόνο έχω αδελφό 

μα τον κρατώ βαθιά κρυφό 

δεν έχω φίλους για να πω 

το ντέρτι που με καίει 

να ξαλαφρώσω την καρδιά 

που μέρα νύχτα κλαίει. 

 Περιπλανώμενη ζωή περιπλανώμενο κορμί. * «χάλασα το χρόνο, τώρα ο χρόνος χαλάει εμένα» 

Πηγή : https://tovytio