Κάποιες φορές ξυπνάς ένα πρωί, αφήνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, πας στη δουλειά σου μ’ έναν καφέ στο χέρι, χαιρετάς τους συναδέλφους σου, ξεκινάς τα καθημερινά σου.
Νιώθεις μια ενόχληση, στην αρχή μικρή, ανεπαίσθητη, ανάξια λόγου και ανησυχίας.
Γίνεται εντονότερη όσο τα λεπτά περνούν.
Λες, δε θά ‘ναι τίποτα, και αυτό θα περάσει. Συνεχίζεις τα καθημερινά, κάνοντας πως δε συμβαίνει τίποτα,η δουλειά δεν μπορεί να περιμένει.
Ώσπου ο πόνος σε λυγίζει, δεν αναπνέεις καλά, ζητάς βοήθεια, οι συνάδελφοι έρχονται δίπλα σου, ανήσυχοι φύλακες, κάτοικοι κι αυτοί ενός έρημου τόπου, αναλαμβάνουν τα διαδικαστικά.
Σε βάζουν σ’ένα αμάξι, δε θυμάσαι ποιου και η διαδρομή είναι γνωστή.
Πρωταγωνιστές της ιστορίας αυτής πολλοί: Αργυρώ, Ελένη, Μάνια, Γιάννης, Σταματίνα, Βαγγέλης, Τασία, Δημήτρης, Λεωνίδας, Χαφίζ, Βούλα, Μαρία, Σωτήρης
Πηγή : Δήμος Σερίφου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου