Στο ναδίρ το κύρος ευρώ και Ε.Ε.

του Γιώργου Δελαστίκ

Βρισκόμαστε στις παραμονές πολύ μεγάλων γεγονότων στην Ευρώπη, γεγονότων που ίσως ανατρέψουν εκ βάθρων τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων αναφορικά με την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση την οποία ζει η Γηραιά Ήπειρος τα εξήντα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα μεγάλα αυτά γεγονότα θα ξεκινήσουν ανεξάρτητα από τη δράση της πάσης φύσεως Αριστεράς, αλλά το πόσο θα οξυνθούν οι αντιθέσεις και τι τελικό περιεχόμενο θα προσλάβουν οι λύσεις που θα δοθούν θα προσδιοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το αν η παρέμβαση της Αριστεράς θα είναι καθοριστική, κατώτερη των περιστάσεων ή ανύπαρκτη.

Πρέπει να προετοιμαστούμε για τις συγκρούσεις στην Ευρώπη. Δεν μας μένει πολύς χρόνος, όπως όλα δείχνουν. Από τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων των ηγετικών χωρών της Ευρώπης θα ξεκινήσουν τα ενδεχομένως κοσμογονικά γεγονότα. Αυτό προδικάζει και την οπωσδήποτε αρνητική για τους εργαζόμενους έκβαση των εξελίξεων, αν οι πολιτικοί φορείς που εκφράζουν...
τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας δεν σφραγίσουν με τη δράση τους τις εξελίξεις. Το ζητούμενο δεν είναι φυσικά οι εργαζόμενοι και η Αριστερά να παρακολουθήσουν ως παρατηρητές την εξέλιξη της αναμέτρησης ανάμεσα στην αστική τάξη της Γερμανίας από τη μια μεριά και των υπόλοιπων αστικών τάξεων των ηγετικών κρατών της Ευρώπης από την άλλη, με την ανάμειξη και τη στήριξη του αμερικανικού καπιταλισμού. Τηρουμένων των φυσικά των αναλογιών, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που μοιάζει ιστορικά, όσο μπορούμε να τη φανταστούμε, με εκείνη η οποία επικρατούσε στην Ευρώπη γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Η οικονομική κρίση σάρωνε τις ζωές των ανθρώπων, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε αρχίσει ακόμη, αλλά όλοι γνώριζαν, διαισθάνονταν ότι βαδίζουν προς μια γενικευμένη σύγκρουση. Όταν οι ευρωπαίοι αστοί ξεκίνησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, νόμιζαν πως το μοναδικό διακύβευμά του ήταν ποιοι θα νικούσαν και πώς θα ξαναμοίραζαν τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής. Ούτε που φαντάζονταν ποτέ ότι θα έκαναν τη Σοβιετική Ένωση υπερδύναμη ή ότι θα κατέρρεαν οι αποικιακές αυτοκρατορίες όλων ανεξαιρέτως των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία θα γίνονταν πλέον υποτελείς νάνοι των ΗΠΑ.

Ανάλογες εξελίξεις μπορεί να σημειωθούν και τώρα, σε άλλο φυσικά επίπεδο, αν η Αριστερά και δη η επαναστατική αρθεί στο ύψος των προκλήσεων και αξιοποιήσει τις δυνατότητες που ενδεχομένως θα της παράσχουν οι περιστάσεις. Το παν είναι η ταχύτατη μετάλλαξη του τρόπου σκέψης και θεώρησης των γεγονότων από την αντικαπιταλιστική Αριστερά αναφορικά με το ζήτημα της εξουσίας. Η εξαιρετικά μικρή, περιθωριακή απήχηση των απόψεών της σήμερα καθόλου δεν σημαίνει ότι αυτό θα ισχύει και αύριο. Θα συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή οι συσχετισμοί ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις αλλάζουν με καταιγιστικούς, αδιανόητους για τις ομαλές περιόδους ρυθμούς. Οι αλλαγές στις συνειδήσεις των ανθρώπων συντελούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά ταυτόχρονα οι ευκαιρίες ανατροπών και κατάληψης της εξουσίας έρχονται και χάνονται εν ριπή οφθαλμού. Σε τέτοιες εποχές ισχύει πραγματικά απολύτως το αρχικό ρητό «οι καιροί ου μενετοί»: οι ευνοϊκές περιστάσεις δηλαδή δεν περιμένουν. Η τόσο συνηθισμένη πολλές φορές στην Αριστερά «μπλαζέ», βαριεστημένη αντιμετώπιση των πολιτικών εξελίξεων υπό το πρίσμα παρωχημένων ιδεολογημάτων άλλων εποχών που τυφλώνουν τις γραφειοκρατικές και καιροσκοπικές ηγεσίες διάφορων κομμάτων συνιστά μεγάλο κίνδυνο αυτή την εποχή που έρχεται. Δεν πρέπει να επιδεικνύεται κανενός είδους ανοχή ούτε στους παρωχημένους «σφραγιδοκράτορες» που αφθονούν στα ερείπια της Αριστεράς ούτε στο καινούργιο φρούτο των «εξουσιολάγνων» της Αριστεράς, που θα εμφανιστεί και θα φουντώσει μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση, αν δεν τον προλάβουν οι κυοφορούμενες πανευρωπαϊκές εξελίξεις οι οποίες θα συγκλονίσουν την ήπειρο μας. Πάντως η σύγκρουση γύρω από το ευρώ – στην πραγματικότητα δηλαδή αν οι αστικές τάξεις της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας θα αποδεχθούν τη γερμανική ηγεμονία σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε όλα τα επίπεδα – προσλαμβάνει νέες διαστάσεις. Ο ένας μετά τον άλλο, κορυφαίοι αστοί, νυν και τέως πολιτικοί ηγέτες γράφουν βιβλία και άρθρα που αποκαλύπτουν ένα πραγματικά αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ της ευρωζώνης. Αστοί αναλυτές που δεν προέρχονται από το γερμανικό μπλοκ ή από γερμανόδουλες αστικές δυνάμεις άλλων χωρών έχουν φτάσει πλέον στο σημείο να προτείνουν δημόσια τη «συντεταγμένη διάλυση» της ευρωζώνης προκειμένου «να διασωθεί τουλάχιστον η ΕΕ»! Τα προσφάτως εκδοθέντα βιβλία Ημερολόγιο της κρίσης του τέως υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Φρανσουά Μπαρουάν και Το Δίλλημα του τέως πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Ροτντρίγκεθ Θαπατέρο, που περιγράφουν τις συνόδους κορυφής της ΕΕ περίπου σαν συνάξεις αδίστακτων εκβιαστών με χυδαία συμπεριφορά, αποτελούν δείγματα της κρίσης. Οι αποκαλύψεις αυτές όμως ταυτόχρονα οξύνουν στο έπακρο τη λαϊκή απέχθεια όλων των Ευρωπαίων προς το ευρώ και την ΕΕ, καθώς προστίθενται στη βασική αιτία της δυσφορίας των πολιτών απέναντι στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση – την επιδείνωση δηλαδή ή ακόμη και την καταβαράθρωση του επιπέδου ζωής τους.

Η ουσία πάντως είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα η ΕΕ δεν ήταν τόσο μισητή στους λαούς της Ευρώπης όσο σήμερα. Ποτέ το ευρώ δεν ήταν τόσο αντιπαθές σε όλους ανεξαιρέτως τους λαούς που το χρησιμοποιούν υποχρεωτικά. Ακόμη και τα λαϊκά στρώματα της Γερμανίας το σιχαίνονται! Πρόκειται για μοναδική, χρυσή κυριολεκτικά ευκαιρία για την Αριστερά, που δεν πρέπει να χάσει σε καμιά περίπτωση! Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, αν δεν την αρπάξουμε αμέσως.

από το «Πριν»Πηγή :