Ο χορευτής ο αυγινός

Ενα υπέροχο τραγούδι αφιερωμένο στους 17 μήνες απο τον χαμό ενος νέου παιδιού απο το νησί ήταν η αφορμή για τούτο το κείμενο Θεωρώ ότι αυτο το τραγούδι εκφράζει την ψυχή των νέων του νησιού ειναι εξαιρετικό γιατι μας δίνει το στίγμα της ανθρωπιάς της φιλίας της μουσικής παράδοσης της απώλειας της μνήμης την ξενιτιά αλλά πάνω απο όλα την επίγνωση της ζωής και του θανάτου την ταυτότητα του Σερφιώτη -σαςπου είναι η ψυχή του χορευτή της αυγής

Ο χορευτής ο αυγινός

Ποτέ δε ζήτησα πολλά,

τα λίγα μου 'ταν αρκετά

κι αυτό με σημαδεύει.

Μα θα 'θελα ειλικρινά,

να'παιζα μιαν αυγή ξανά

κι ο Γιώργης να χορεύει...

Το βήματα του καθαρά

και πάντοτε αρμονικά,

στου δοξαριού το χάδι.

Και τα τσαλίμια λιγοστά,

με του λαούτου την πενιά,

γινότανε ζευγάρι.

Ο χορευτής ο αυγινός,

ο φίλος ο αληθινός,

που μήνες ταξιδεύει,

είναι στη σκέψη διαρκώς,

μόνιμα χαμογελαστός,

τον πόνο θεραπεύει.

https://www.facebook.com/kalitsos/videos/2521012611388357

Πώς οδηγηθήκαμε ως λαός από τη φτώχεια και τη σιγουριά στον φόβο για το αύριοΟταν βλέπουμε τον σύγχρονο Σερφιώτη να αγανακτεί επειδή λιγόστεψε το εισόδημά του, δεν πρέπει να νομίσουμε ότι λυπάται τόσο πολύ για τις απολαύσεις που χάνει. Ο ηδονισμός σε τούτο τον τόπο ποτέ δεν ρίζωσε τόσο βαθιά. Δεν ήταν το φαγοπότι που ονειρεύονταν οι φτωχοί, νησιώτες ήταν η σιγουριά πως όσα είχαν αποκτήσει δεν θα τους τα άρπαζαν κάποιοι ξαφνικά. 

Πανάρχαιη η απειλή που απ’ τα χρόνια του Hσίοδου δεν έπαυε να πλανάται πάνω από τα κεφάλια των δουλευτών. Επιδρομείς, ληστές, φορομπήχτες, τοκογλύφοι πολιτικάντηδες Με όλους αυτούς να αλωνίζουν επί αιώνες, πώς να κατασιγάσει η τρομάρα των αδυνάμων ώστε να μπορέσουν να ευχαριστηθούν το ψωμί, το κρασί και το σπίτι τους;

Σε πόσες αυταπάτες είχαμε  παραδοθεί! Γιατί γρήγορα φάνηκε πως κάτω από την ευχαρίστηση και τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων παρέμενε πάντα ο φόβος. Αυτός ο δαίμονας που ερχόταν παλιά και χτυπούσε την πόρτα του φτωχικού Σερφιώτικου σπιτιού.

Σήμερα, ο ίδιος απαίσιος ήχος ακούγεται από το εσωτερικό των σπιτιών του νησιού που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας. Τηλεοράσεις, υπολογιστές, ραδιόφωνα και τηλέφωνα φέρνουν τα κακά μαντάτα με μια έξαψη που είναι ταυτόχρονα και σημάδι χαιρεκακίας. Κυρίες και κύριοι, μάθετέ το, ξαναγινόσαστε αυτό που ήσασταν κάποτε: άνθρωποι αναγκασμένοι να μετράτε και την τελευταία δεκάρα σας. Με μια διαφορά όμως (που δεν τη λένε).

Οτι πιο παλιά μπορούσε ένας στριμωγμένος να ξεπερνάει πότε πότε τη φτώχεια και να γλεντάει τις σκοτούρες του. Ενώ σήμερα του λείπει το κουράγιο.

 Αντίθετα με τους γονείς και τους παππούδες του ο Σερφιώτης τρέμει στη σκέψη πως αν του κοπεί ο μισθός του, θα του κοπεί και η θέληση να φτιάξει τη ζωή του. Αυτή η θέληση που αντλείται απ’ ό, τι είμαστε και όχι απ’ ό, τι έχουμε. Πρέπει, λοιπόν, να οικτίρουμε τον εαυτό μας, εάν φθάσουμε να πιστέψουμε ότι όπως μας έκλεψαν τα «έξω» έτσι μας έκλεψαν και το «μέσα» μας.

Αλήθεια, όμως, υπάρχει κάτι γόνιμο εκεί μέσα, στα ψυχικά μας υποστρώματα; Ή μήπως εξατμίστηκε; Η εμπειρία λέει πως υπάρχει. Είναι ένα κάποιο απόθεμα ζωτικότητας. Πράγματι, σπάνια θα βρείτε Σερφιώτη  ικανοποιημένο με την απραξία του, ακόμη κι αν αυτή του προσφέρει κάποια βολή.

 Η πλειονότητα νιώθει τη φαγούρα της δράσης, θέλει να ενεργήσει, να επιφέρει αλλαγές και το θέλει τόσο πολύ ώστε στο τέλος συχνά ξεχνάει το έργο που άρχισε και ξοδεύεται σε πληθωρικές και ακατάστατες κινήσεις.

Γιατί αυτό που ενδιαφέρει πιο πολύ είναι να αποδείξει κανείς ότι «μπορεί», ότι το να μένει με δεμένα τα χέρια είναι γι’ αυτόν αρρώστια ή ξεπεσμός.

Καταλαβαίνουμε ότι έτσι η ζωτικότητα του νησιού  διατρέχει τον κίνδυνο να χαραμιστεί. Κι αυτό συμβαίνει. Δεν φτιάχνονται έργα στο νησί μας, λένε πολλοί φτιάχνονται απλώς υποψήφιοι για εκτέλεση έργων. Εστω κι έτσι, όμως, η προσφορά ενέργειας από τα κάτω υπάρχει. Και είναι κρίμα, είναι έγκλημα -το μεγαλύτερο ίσως απ’ όλα τα πολιτικά εγκλήματα- που οι κυβερνώντες, χρόνια τώρα, στέκονται αδέξιοι και αναβλητικοί μπροστά σ’ αυτή τη σφύζουσα διαθεσιμότητα χεριών και μυαλών.Ακούγονται φωνές που τρυπάνε τ’ αυτιά μας. 

Είναι οι λιγοστοί νέοι αγρότες που ζητάνε απελπισμένα κατευθυντήριες οδηγίες για να στηρίξουν  τις καλλιέργειές τους. Είναι άλλοι νέοι που έχουν την όρεξη να οργανώσουν μια επιχείρηση και βρίσκονται αντιμέτωποι με χαοτικούς «κωδικούς» και «προγράμματα». Είναι όλοι αυτοί που ανυπομονούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες την ίδια στιγμή που η ηγεσία του δήμου εξετάζει κι επανεξετάζει ποια κίνητρα να δώσει ώστε να εμφανιστούν οι δραστήριοι και οι καινοτόμοι. Μα δεν τους βλέπει πως είναι κιόλας στο πόδι; Δεν βλέπει πως παρουσιάστηκαν οι ανασκουμπωμένοι και περιμένουν; Φαίνεται πως όχι. Φαίνεται πως για τη συνομοταξία των καθιστών οι όρθιοι αντιπροσωπεύουν κάτι ανεξέλεγκτο, υπερβολικά απρόβλεπτο. Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα.

Απ’ την άλλη, όμως, η ανάγκη πιέζει,το νησί χρειάζεται δημόσιο διάλογο οι εποχές ειναι δύσκολες   το μέλλον θέλει οργάνωση η ζωή όμως πάντα θα τρέχει στο παρόν και το παρελθόν θα μας θυμίζει τα λάθη και τις δυνατότητες μας . Το τι κάνουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι Σερφιώτες  εξαρτάται από το τι αντάλλαγμα είναι έτοιμοι να δώσουν προκειμένου να ζήσουν. Θα επικρατήσει άραγε η υπεκφυγή ή η πράξη;
Πηγή :