«Επίασε κρύο»

φωτο Γιώργος Σέριφος 
Τσουχτερό το κρύο και  ξεροβόρι

Από εκείνο το τσουχτερό που χαρακώνει το πρόσωπο, που τρυπάει τα κόκκαλα, που ενώνει τους ανθρώπους, αν και τους απομακρύνει κάποιες φορές. Από εκείνο το ξεροβόρι που ερημώνει τους δρόμους και τα σοκάκια, από εκείνη την παγωνιά που κάνει τους ανθρώπους να μιλούν λιγότερο για να μην ξοδεύουν ενέργεια και θερμίδες. Είμαστε λίγο πριν τις γιορτές και εκείνο το αίσθημα του κενού που υπάρχει στις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων μοιάζει σα να παγώνει στο χιονιά, σα να κρυσταλλοποιείται στην ατμόσφαιρα. Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κάποιος πως ζωγραφίζεται το κενό; Ξέρει κανείς πως αποτυπώνεται στο χαρτί; Μάλλον όχι αν και θα μπορούσε να είναι ένα μαύρο χάος στον ορίζοντα, ένα έρεβος σε ένα βάραθρο, ένα παιδάκι στη γωνία του δρόμου που ζητιανεύει κουλουριασμένο  από το κρύο και ίσως ένα βέλος που σημαδεύει με ακρίβεια το πουθενά. Ιδέες και σκέψεις που τρυπάνε το μυαλό και βάζουν ερωτήματα και προβληματισμούς σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους.
Έβαλε κρύο. Κι είναι μερικές φορές που μαζί με το κορμί παγώνει και η σκέψη. Μαζί με τα αισθήματα, παρέα με τις αναμνήσεις. Τα χέρια ενώνονται και οι παλάμες με την τριβή παράγουν θερμότητα. Η πόλη μας, το νησί μας, η χώρα μας, η Ευρώπη κι ο κόσμος αναζητούν μια διαφορετική ταυτότητα, προσδιορίζονται μέσα από την ετερότητα και πασχίζουν να συνταιριάξουν την διαφορετικότητα. Οι μετανάστες αναζητούν μια ζεστή αγκαλιά μέσα στις  παγωμένες θάλασσες. Ο δείκτης της φτώχειας ανεβαίνει, οι προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον διαψεύδονται, οι άνθρωποι πονάνε, υποφέρουν, δίνουν τα πάντα εύκολα και δεν πείθονται με κανένα τρόπο. Λέξεις σκόρπιες, άναρθρες κραυγές και μια ακριτομυθία που ευδοκιμεί σε κάποιους, επειδή νομίζουν πως εκφράζουν κι εκείνους που δε μιλάνε, επειδή αποφάσισαν μόνοι τους να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους. Μόνο που ξέχασαν πως το δικαίωμά τους να μιλάνε ελεύθερα δεν συνεπάγεται και τη δική μας υποχρέωση να τους πάρουμε στα σοβαρά.
Είναι χειμώνας. Κρύα φωτιά που καίει  ο αγέρας. Κι εμείς ψάχνουμε ακόμα εκείνη την άσπρη μέρα. Της ελπίδας, της αθωότητας, της γαλήνης και της ηρεμίας. Την άσπρη μέρα του χιονιού εν τέλει. Της νιφάδας που πέφτει αθόρυβα και καλύπτει τα πάντα τούτες τις πιο μεγάλες νύχτες του τελευταίου μήνα του χρόνου. Αυτά τα κρύα βράδια του φευγιού, της απελπισίας, του καημού και του παραπόνου. Τα βράδια του «αν», τα ξημερώματα της υπόθεσης πως αν τα είχαμε κάνει λίγο διαφορετικά, σήμερα θα ήμασταν αλλιώς. Ματαιοπονούμε για όσα δεν έχουμε και δεν εκτιμούμε όσα έχουμε. Γίναμε ατομιστές, λιγόψυχοι, ανάλγητοι και είρωνες. Φωνάζουμε για να ακουστούμε όταν έχουμε άδικο και σιωπούμε όταν βλέπουμε την αδικία να συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Ακόμα δεν αποφασίσαμε να πάρουμε τα κομμάτια μας και να φύγουμε μακριά, ακόμα αργεί εκείνο το ταξίδι.
Κάνει κρύο τέτανο. Έρχονται Πρωτοχρονιές και Χριστούγεννα, Άγιοι Βασίληδες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, φωτάκια και καραβάκια. Στολισμένοι δρόμοι, όμορφες βιτρίνες, γιορτινές εκπλήξεις και παράξενες καταλήξεις. Ξεμείναμε από ελπίδες, χρήματα και όνειρα, πουλήσαμε στο χριστουγεννιάτικο παζάρι τις αναμνήσεις μας, θάψαμε τους φόβους μας κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας και μαζί με το γράμμα στον Άγιο Βασίλη γράψαμε σε ένα λευκό φύλλο χαρτιού και τα παράπονά μας, όντας σίγουροι πως δεν θα μας φέρει τίποτα και φέτος.  Μετράμε τώρα τους φίλους μας, λογαριάζουμε τις μάχες που χάσαμε κι υπολογίζουμε σε ανθρώπους που θα μας αδειάσουν στην πρώτη ευκαιρία. Όμως οι πραγματικοί φίλοι είναι πλέον ελάχιστοι. Στις  χαμένες μας μάχες δεν αξίζει να επιμείνουμε άλλο προς αποφυγήν του εξευτελισμού. Και το άδειασμα έγινε τρόπος ζωής.

Πάλι και φέτος ο Δήμαρχος ξέχασε να στολίσει εκείνη την παλιοβαρκούλα που στόλιζε κάθε χρόνο μιας και την έφαγε ο καιρός και σάπισε απο την αλμύρα ..... Κάπου εκεί στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνεται ένα άστρο. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, ας το ακολουθήσουμε. Καλά ταξίδια…..

Πηγή :  ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: emmakoum@otenet.gr
http://soixantedix.blogspot.com