Το εμβληματικό έργο δικαιώνεται σε αυτήν την παράσταση-πρότυπο μοντέρνου και σκεπτόμενου αστικού θεάτρου. Το ηθικό τέλμα του καπιταλισμού αναγορεύεται σε υπαρξιακό τέλμα και ο ρεαλισμός σε τραγωδία, με τους Δημήτρη Καταλειφό, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου και Κώστα Βασαρδάνη επικεφαλής ενός αξιοπρόσεκτου θιάσου.
Αύγουστος 1947, κυριακάτικο πρωινό, κάπου στην Αμερική. «Καλημέρες», νωχελικό ξεφύλλισμα των εφημερίδων, πειράγματα με τους γείτονες. Σχεδόν τίποτα στην έπαυλη της οικογένειας Κέλερ δεν προμηνύει πως η Ημέρα της Κρίσεως έχει φτάσει. Ο βιομήχανος πατέρας που έκανε περιουσία τον καιρό του πολέμου, κατασκευάζοντας εξαρτήματα για τα βομβαρδιστικά της αεροπορίας, θα βρεθεί –επιτέλους– υπόλογος για την ελαττωματική παρτίδα κυλίνδρων που κόστισε τη ζωή είκοσι ενός πιλότων. και όχι μόνο γι’ αυτό και όχι μόνο αυτός. Δεν γράφονται εύκολα τέτοια έργα.
Οι σπάνιες αρετές τού «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» φανερώνονται σταδιακά στην ενδελεχώς μελετημένη και άκρως προσεγμένη παράσταση του Γιάννη Μόσχου, ο οποίος, με θεατρολογική εμβρίθεια και σκηνοθετική προσοχή, ξεκινά με έναν σχεδόν ανέμελο τσεχοφισμό και από ένα ρεαλιστικό πλαίσιο για να αποκαλύψει μειλίχια και υπομονετικά, μέσα από καίριες δραματικές κορυφώσεις κι εξαίσιες συγκρούσεις, το τραγικό υπόβαθρο του έργου. Με απαράμιλλη δεξιοτεχνία ύφους, αδρά μελετημένους χαρακτήρες, αγέρωχο ιδεαλισμό και στοχευμένη κριτική τοποθέτηση απέναντι στον καπιταλισμό, ο Άρθουρ Μίλερ θέτει ζητήματα προσωπικής ηθικής και κοινωνικής ευθύνης, επαναστατικότητας και συμβιβασμού, αφήνοντας μια πυρακτωμένη υπενθύμιση για την αναγκαιότητα του κοινού νου και του ανθρωπισμού σε καιρούς παράλογους και αντι-ουμανιστικούς.
Ένας απερίσκεπτος κι επιπόλαιος αριβίστας, ένας χαριτωμένος αλαζών, είναι ο Τζο Κέλερ έτσι όπως τον ερμηνεύει ο Δημήτρης Καταλειφός. Κανένα μεγαλείο δεν διαθέτει αυτό το εγκληματικό ανθρωπάκι. γι’ αυτό και η τελική συντριβή του σοκάρει. Στον ρόλο της συζύγου του στέκει μία από τις ίσως ελάχιστα αναγνωρισμένες μεγάλες πρωταγωνίστριες του ελληνικού θεάτρου, η σαγηνευτική Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου ως μια Λαίδη Μακμπέθ του 20ού αιώνα, η οποία συγκαλύπτει τα εγκλήματα πίσω από το πειστικό προσωπείο της πονεμένης μητέρας και υποδειγματικής νοικοκυράς.
Χαμηλότονος και όμως εξαιρετικά αποτελεσματικός είναι ο Γιώργος Βουρδάμης στον «άχαρο» ρόλο του ηθικολόγου γιου, αινιγματική λάμψη διαθέτει η Δανάη Επιθυμιάδη (υποψήφια νύφη ), με τη σφοδρότητα και το ανισόρροπο πάθος του φιλοσοφημένου τιμωρού προβάλλει ο Κώστας Βασαρδάνης και πραγματικά ξεχωριστοί στους περιφερειακούς τους ρόλους είναι οι Δημήτρης Καραμπέτσης, Ευγενία Αποστόλου, Γιώργος Τζαβάρας και Ιωάννα Παππά. Αν και αρχικά ξενίζει έτσι όπως επιβάλλεται και δεν αξιοποιείται σκηνοθετικά, το μνημειακό σκηνικό της Τίνας Τζόκα –σαν φόρος τιμής στον Γκόρντον Κρεγκ και σαν υπόμνημα τραγωδίας– αποκτά νόημα καθώς το τέλος πλησιάζει, υποβοηθούμενο και από τους δραματικούς φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Ο Άγγελος Τριανταφύλλου, με τους υπαινικτικούς ήχους και τις εξαίσιες μελωδίες του, συνθέτει το ιδανικό υπόστρωμα της παράστασης. Μοντέρνα κι εναργής είναι, τέλος, η μετάφραση της Δάφνης Οικονόμου.
ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ Σαρρή 11, Ψυρρή, 2103211750. Διάρκεια: 135΄.
Πηγή : http://www.athinorama.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου