Ο γελωτοποιός του Βασιλιά

 

«Όπως όλα τα έργα του κλασικού θεάτρου, με τους βασιλιάδες τους, τις παρθένες τους, τον έρωτα και την προδοσία, πρέπει να έχουν πάντα και το γελωτοποιό του βασιλιά, έτσι και η παγκοσμιοποίηση έχει το Νταβός. […]

Τον Ιανουάριο του 1971, η πρώτη συνδιάσκεψη που έγινε σ’ αυτό το χωριουδάκι των ελβετικών Άλπειων, αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή απόπειρα να εμψυχωθεί η ευρωπαϊκή οικονομική τεχνοκρατία ώστε να μπορεί ν’ ανταγωνίζεται επάξια αυτή των ΗΠΑ. 

 

Ήταν ή επέτειος των 25 χρόνων από την ίδρυση του Κέντρου Βιομηχανικών Ερευνών και η συνδιάσκεψη επικεντρώθηκε σε τρία σημεία: τα έθνη σβήνουν και πρέπει να σβήσουν∙ οι επιχειρήσεις είναι πια στα χέρια των διαχειριστών και όχι των κλασικών καπιταλιστών` οι μπίζνες πρέπει να καθοδηγούν την κοινωνία. 

 

Αυτό ακριβώς υποστήριξαν οι 160 σελίδες από τα πρακτικά της: "Σε αντίθεση με την ολοφάνερη παρακμή των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών, η βιομηχανία και το εμπόριο προσαρμόστηκαν πολύ γρήγορα στις καινούργιες πραγματικότητες, εν μέρει επειδή είναι πιο κοντά στη ζωή και δεν μπορούν να φορτώνουν για πολύ καιρό τα δικά τους σφάλματα στις πλάτες άλλων (…) Υπό κανονικές συνθήκες την πρωτοβουλία αναλαμβάνουν οι πολιτικοί. Τώρα όμως η βιομηχανία και το εμπόριο παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους".

Αυτή την ακραία άποψη ώθησε ακόμη μακρύτερα εκείνος που ανέλαβε πρώτος τις τύχες του Νταβός στα χέρια του, ο Κλάους Σβαμπ, ένας νέος καθηγητής του μάνατζμεντ που ευθύς αμέσως άρχισε να προσκαλεί τη διεθνή οικονομική τεχνοκρατία. […]

Αυτό το Ευρωπαϊκό Συμπόσιο Μάνατζμεντ, που σύντομα μετεξελίχθηκε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ή απλά Νταβός, ήταν η πρώτη οργάνωση που εντόπισε προς τα πού θα έγερνε το κενό του δυτικού πολιτισμού. Έλαβε χώρα 7 μήνες πριν ο Νίξον διαλύσει τη συνθήκη του Μπρέτον Γουντς και ευθύς εξαρχής υποστήριξε, ότι η κοινωνία θα πρέπει να θεωρείται μέσα από το πρίσμα της οικονομίας και η οικονομία μέσα από το πρίσμα των διαχειριστών των μεγάλων ομίλων μάλλον παρά από αυτό των κλασικών καπιταλιστών. […]

Ο Σβαμπ κατόρθωσε να φτιάξει μια σύγχρονη Αυλή, με όλα τα χαρακτηριστικά της ζωής των ανακτόρων: ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να ασκήσουμε κάποια επιρροή∙ συμπεριφορές αυλικών, που τώρα βαπτίζονται ‘λόμπινγκ’ ή ‘δίκτυα’∙ ισχυροί δούκες και πρίγκηπες ταπεινωμένοι που αναγκάζονται να γλύφουν το βασιλιά ή τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Ο βασιλιάς του Νταβός ήταν μια ιδέα: βλέπουμε την κοινωνία μέσα από τα μάτια της οικονομίας. Αυλικοί ήταν οι μάνατζερς των μεγάλων ομίλων. Και ταπεινωμένοι πρίγκηπες, οι αιρετοί ηγέτες, οι πολιτικοί».

John Ralston Saul, The Collapse of Globalism and the reinvention of the World (2005).

Πηγή : http://dangerfew.blogspot.gr/