του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Τέσσερις μορφές είναι οι τιτάνες της φιλοσοφικής διανόησης, υπό την έννοια της ικανότητας προς σκέψη. Ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος και ο Παρμενίδης, κατά χρονολογική σειρά. Όλοι τους είναι προσωκρατικοί.
Ο Αναξίμανδρος προσδιορίζεται στο γέννημα, ο Πυθαγόρας στο φαίνεσθαι, ο Ηράκλειτος στο γίγνεσθαι, ο Παρμενίδης στο όντως είναι. Ως εκ τούτου, επειδή καταλαμβάνουν 4 επίπεδα βάθους με τη σκέψη τους, θα προσδιοριστούμε σε αυτά, κάνοντας μια επέκταση στη φύση των πραγμάτων της σύγχρονης εποχής.
Στο γέννημα του Αναξίμανδρου προσδιορίζεται η αρχή της ενέργειας που είναι η φωτιά, η εξελικτικότητα των ειδών και η μεταβλητότητα με βάση την εντροπία. Επίσης προσδιορίζεται και ο πυρήνας αυτών που είναι ο θάνατος και η αδικία. Το σημαντικότερο πάντων είναι η γέννηση.
Ο Πυθαγόρας προσδιορίζει το φαινόμενο της γέννησης που είναι η αρμονία, και μέσα από αυτό εντέλει το μαθηματικό λόγο της φύσης των πραγμάτων. Η θεωρία του κλονίζεται όταν προκύπτει ο άρρητος αριθμός του βάθους. Η αρμονία είναι τελικά φαινόμενο, φαινομενική, και η θεωρία του φαινομενολογία.
Ο Ηράκλειτος που τα οσμίζεται αυτά, ουρλιάζει από την Έφεσο σαν λυσσασμένος σκύλος. Το χάος είναι που δημιουργεί, η ειρήνη των ομοίων θανατώνει. Πίσω όμως από το χάος υπάρχει μια κρυμμένη αρμονία και ο λόγος. Όλα τ’ άλλα είναι ευγενείς πόθοι των δειλών και των αχρείων, του λαουτζίκου του τιποτένιου που φοβάται να δει την πραγματικότητα όπως φοβάται τον ήλιο το σκουλήκι. ...
Ο Παρμενίδης συμβιβάζει με ένα κείμενο τα πράγματα, το οποίο θα έπρεπε να είναι ευαγγέλιο της ανθρωπότητας, σαν τη Βίβλο. Διαχωρίζει το είναι από το φαίνεσθαι, τη γνώμη και την αλήθεια, τα πράγματα που φαίνονται όπως φαίνονται κάτω από τα πέπλα των διαφόρων σκεδασμάτων, φθάνοντας στον πιο βαθύ πυρήνα τους, στο τι είναι αυτό που είναι.
Και οι τέσσερις, αρχή έχουνε το θάνατο, κάτι που το αρπάζει ο Πλάτωνας λέγοντας το περίφημο «η φιλοσοφία εστί σπουδή θανάτου», αλλά και ο Αριστοτέλης, προάγοντας την έννοια της ωφελιμότητας. Ο προπομπός Σωκράτης θα κρατήσει το στόμα του σαν σφίγγα κλειστό, δαγκώνοντας σαν αλογόμυγα τα καπούλια μιας κοιμισμένης και εντελώς διεφθαρμένης πολιτείας, η οποία θα τον σκοτώσει. Τι είναι αυτά που λέτε, τους λέει ο μεγάλος είρωνας αιρετικός, μαζί με τον ηγέτη της κυνικής σχολής, τον Αντισθένη. Ξέρετε μωρέ, όταν ανοίγετε το στόμα σας τι λέτε;
Αυτή είναι η βασική φιλοσοφία η προσωκρατική, φθάνοντας στο σημείο μηδέν από το πλην, το οποίο σημείο μηδέν είναι ο Σωκράτης, επεκτεινόμενη και προς την αρχή της παρακμής που είναι προπομποί οι Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Με τους Πλάτωνα και Αριστοτέλη αρχίζει να χτίζεται το μαυσωλείο της σκεπτόμενης Αθήνας, όπου η διαίσθηση γίνεται αίσθηση και η γήτευση μεταβάλλεται σε τέχνη. Πάμε όμως πίσω στους πιο παλιούς, στους 4 τιτάνες προσωκρατικούς, τους Αναξίμανδρο, Πυθαγόρα, Ηράκλειτο και Παρμενίδη.
Λύση για μια καλύτερη ζωή για τον Αναξίμανδρο είναι η καταπολέμηση της αδικίας, της έλλειψης δηλαδή του δίκαιου που υπάρχει στη φύση. Βάσει αυτής ο άνθρωπος ξεπερνάει το Θεό, καθήμενος από δεξιά του, αφού έχει δώσει εξετάσεις. Με την καταπολέμηση της αδικίας ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος, αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνσή του.
Ο Πυθαγόρας συμφωνεί, προάγοντας την αρχιτεκτονική της αρμονίας, με παν μέσον, ακόμα και μέσα από ένα πυρήνα μυστικοπαθών που κουβεντιάζουν βράδυ. Είναι η αρχή των λεγόμενων Ιλουμινάτι, οι οποίοι έχουν συμφωνήσει να μη ρίχνουν στα γουρούνια τα διαμάντια, γιατί θα τα αποπατήσουνε. Τα γουρούνια θα τον κάψουνε ή θα τον σκοτώσουνε, δεν έχει σημασία.
Το ίδιο θα κάνουνε και στον Ηράκλειτο οι λυσσασμένοι σκύλοι, αλλά δεν μπορεί να μη σταθεί κάποιος σε ένα επίγραμμα που ένας οπαδός του αφιέρωσε και λέει: «Τι με τραβολογάτε άθλιοι, δεν νοιάστηκα για εσάς αλλά για κάποιον άλλο, ο άνθρωπος αυτός αξίζει μυριάδες τρεις ενώ οι αμέτρητοι εσείς δεν φτουράτε ούτε έναν»
Ο Παρμενίδης κρατάει μια ήπια σιωπή, προάγοντας την αλήθεια μέσα από την πλάνη. Υπάρχει ένα σχέδιο, η ζωή είναι ένα παραμύθι, όπου αν το απομυθοποιήσεις καταλήγεις σε μια μαύρη τρύπα. Για να καταλήξεις όμως στην άσπρη πέτρα, στο δαχτυλίδι της φιλοσοφίας, μάθε να ξεχωρίζεις το είναι από το φαίνεσθαι μέσα από το λόγο. Το λόγο σαν αίτιο και ομιλία, όπου μέσα από αυτόν υπάρχει η βαθύτερη αλήθεια, άνευ της εξέτασης του οποίου (λόγου) και της εγκαθίδρυσης της μιας εννοιολογημένης γλώσσας, στην ανθρωπότητα δεν θα υπάρξει αίσιον.
Επομένως, ποια είναι η λύση των δεινών, του ανθρώπου και των δικών μας;
Η εγκαθίδρυση της μιας ενιαίας γλώσσας (της Ελληνικής), και η καταπολέμηση της αδικίας. Το πρώτο πολίτευμα που πρέπει να καταπολεμηθεί είναι η έννοια της ισότητας και της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα που μπορεί να δομηθεί πάνω στη βάση χιλιάδων νόμων, αλλά ενσυναίσθησης, της λεγόμενης αδικίας.
Τι με κοιτάτε άθλιοι, δεν νοιάζομαι για εσάς, αλλά για κάποιον άλλο, ο άνθρωπος αυτός αξίζει μυριάδες τρείς και είναι πεινασμένος.
Πηγή : http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου