Όταν ο Ζακ Ντεριντά πάτησε το πόδι του για πρώτη φορά στην Αθήνα
των μέσων της δεκαετίας του '90 δεν μπορούσε με τίποτα να διανοηθεί πως η
«αποδόμηση», την οποία με τόση συνέπεια εφάρμοζε ως μέθοδο ανάλυσης της
δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης, όχι μόνο υπάρχει στην πραγματικότητα,
αλλά επιπλέον τηρείται ευλαβικά από έναν ολόκληρο λαό: τον ελληνικό!
Το ότι η Ελλάδα υπήρξε πριν από χιλιάδες χρόνια η γενέτειρα των μεταφυσικών εννοιών της Αλήθειας, του Αγαθού, του Καλού, του Υψηλού, του Ορθού, του Καθήκοντος, του Όσιου και του Ιερού, αυτό το γνώριζε καλύτερα από τον καθένα.
Το ότι, όμως, η σύγχρονη Ελλάδα είχε μετεξελιχθεί εμπράκτως σε κατ' εξοχήν διονυσιακή χώρα-παρωδία όπου το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το αληθινό και το ψεύτικο, το υψηλό και το χαμηλό διαρκούν όσο το «ξενέρωμα» μετά από ξενύχτι στα μπουζούκια – δηλαδή, πολύ λίγο για τα ελληνικά δεδομένα – για να «αποδομηθούν» και πάλι το επόμενο βράδυ στο πρώτο τραπέζι πίστα παρέα με ένα μπουκάλι Chivas, αυτό δεν μπορούσε να το φανταστεί ποτέ!
Το μάθημά του όμως θα το έπαιρνε και μάλιστα με τον καταλληλότερο τρόπο, από μία ιέρεια του Διονύσου, παρασυρμένος από έναν «τραγοπόδαρο» διάβολο της διανόησης που μέχρι πριν λίγα χρόνια έβαζε φωτιά στις «πίστες» των ελληνικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, κάνοντας τους φοιτητές του να παραληρούν από έξαψη και θαυμασμό...
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Βρισκόμαστε λοιπόν στην ευημερούσα Αθήνα του '90, του θρυλικού περιοδικού 01 (του Τσαγκαρουσιάνου), σε μία εποχή που οι φοιτητές διάβαζαν ακόμη γεμίζοντας τα αμφιθέατρα, ο Ντεριντά δεν είχε πεθάνει, ο Βέλτσος μεσουρανούσε κάνοντας τα πιο αβάν γκάρντ μαθήματα και εκπομπές στην ελληνική επικράτεια και η Πόλυ Πάνου τραγουδούσε ακόμα.
Ένα βράδυ λοιπόν μετά το πέρας διάλεξης του Ντεριντά και αφού πρώτα είχε «ροκάρει» στο γνωστό μπαρ-κλαμπ Booze της Κολοκοτρώνη πάνω από την οδό Αθηνάς μετά του Βέλτσου και λοιπής εκλεκτής παρέας, ο «διαφθορέας» Βέλτσος «κατέβασε» την πιο σατανική ιδέα της καριέρας του: με την απαράμιλλη αποφασιστικότητά του, αρπάζει από το μπράτσο τον Ντεριντά, διαμηνύει και στους υπόλοιπους ότι φεύγουν, μπαίνουν στο αυτοκίνητο, κατευθυνόμενοι προς το άντρο της απόλυτης αποδόμησης των φύλων: τη λεωφόρο Συγγρού, όπου τραβεστί, τρανσέξουαλ, εκδιδόμενες γυναίκες, λαϊκά ζευγαράκια, σουρωμένοι ταξιτζήδες και γαλλοαλγερινοί φιλόσοφοι συνυπάρχουν μέσα σε ένα οργιώδες, αντιφατικό σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος.
Εκεί, ο σοβαρός Ντεριντά έμελλε να μεταμορφωθεί σε αυτό που ήταν: δηλαδή σε γνήσιο μαγκρεμπίνο με φιλοδοξία να γίνει μια μέρα ποδοσφαιριστής.
Κάτι το ρέον αλκοόλ, κάτι ο εκκωφαντικός θόρυβος των μπουζουκιών, κάτι οι ευλογημένες τσιφτετελούδες που λικνίζονταν υπό τους μεθυστικούς ήχους της φωνής της Πόλυ Πάνου, ο Ντεριντά άρχισε να βιώνει και ο ίδιος σιγά σιγά την αποδόμηση στο πετσί του, σε σημείο που δεν άργησε και ο ίδιος να λικνίζεται για να καταλήξει να τσιφτετελιάζεται παρέα με τις θηλυκές υπάρξεις της ακαδημαϊκής συντροφιάς.
Όχι, η συνέχεια δεν επιφυλάσσει στον αναγνώστη ρωσίδες πουτάνες ούτε φιλοσοφικές παρτούζες α λα Στρος-Καν, αλλά ένα πολύ όμορφο στιγμιότυπο που δεν θα αναφερθεί ποτέ σε καμία βιογραφία του Ντεριντά:
Κάποια στιγμή, η Πόλυ Πάνου αρχίζει να τραγουδάει το άσμα μερακλίδικον και χορευτικόν «ντιριντάχτα ντίρι ντίρι ντάχτα, ντιριντάχτα ντίρι ντίρι ντα...».
Αυτομάτως, ο Γιώργος Βέλτσος γυρίζει προς το μέρος του Ντεριντά και του λέει: «Jacques c'est pour toi!» [«Ζακ, για σένα λέει»], για να μείνει ο τελευταίος μ@λ@κ@ς, σκεπτόμενος προφανώς πως η Ελλάδα είναι η ζωντανή απόδειξη ότι καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να «φτουρήσει» μπροστά στη διονυσιακή μέθη, έστω κι αν σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου αυτή έχει χάσει το όμορφο απολλώνειο επικάλυμμά της.
Το «ζουμί» όμως της υπόθεσης βρίσκεται αλλού: στο γεγονός ότι ο ιδιοφυής Βέλτσος ήταν ο πρώτος που είχε καταφέρει το ακατόρθωτο - να αποδομήσει τον ίδιο τον πατέρα της αποδόμησης.
In vino veritas...
ΤΟ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ
Θα δυσκολευτείτε να το παρακολουθήσετε - αυτό είναι σίγουρο! - αλλά δεν πειράζει. Ό,τι και να «πιάσετε» καλό θα είναι, καθώς θα σας δοθεί η ευκαιρία να ακούσετε έναν άλλο λόγο περί πολιτικής και να μάθετε πράγματα γι' αυτήν που δεν πρόκειται ποτέ να μάθετε από πολιτικό!
Ο θρυλικός για τη δυσκολία της γραφής του αείμνηστος Γάλλος διανοούμενος Ζακ Ντεριντά αναμένεται να «ζωντανέψει» μέσα από τα «φαντάσματά» του την 25η Ιανουαρίου στην αίθουσα συνεδρίων του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, την οποία είχε άλλοτε «στοιχειώσει» ο ίδιος με τη ζωντανή παρουσία του, μιλώντας σε μία διάλεκτο δική του, προσβάσιμη σε λίγους γνώστες της σκέψης του, αλλά οικουμενικά γοητευτική.
Για όσους δεν γνωρίζουν περί ου ο λόγος, ο Ζαν Ντεριντά υπήρξε ο μέγας «αναμορφωτής» (αν και ο ίδιος θα απεχθανόταν αυτό το χαρακτηρισμό) του τρόπου με τον οποίο διδασκόταν μέχρι πρόσφατα «η σκέψη» στα συντηρητικά ακαδημαϊκά ιδρύματα της Γαλλίας και του κόσμου.
Αφού έκανε άνω κάτω τα γαλλικά πανεπιστήμια, αυτός ο γίγαντας, όπως και ο πρόδρομός του Σίγκμουντ Φρόιντ, δεν αρκέστηκε σ' αυτό, αλλά θέλησε να «μεταδόσει» την «επιδημία» και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αναγκάζοντας τους Αμερικανούς πραγματιστές συναδέλφους του να τον πληρώνουν αδρά κάθε φορά για να τον ακούσουν να ψελλίζει μερικές λέξεις, κρεμασμένοι από το στόμα του.
Μέχρι και λίγο πριν το θάνατό του από καρκίνο στις αρχές του δεύτερου millenium, τα σεμινάριά του κάθε Τετάρτη στην περίφημη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες του Παρισιού, αποτελούσαν το σημείο συνάντησης εκατοντάδων ανθρώπων από όλες τις γωνιές του κόσμου που συνωστίζονταν στην είσοδο της αίθουσας ώρες πριν την έναρξη του σεμιναρίου του με την προσδοκία να βρουν λίγο χώρο να «αράξουν» το σαρκίο τους για να ακούσουν τις αριστοτεχνικές αναλύσεις του σε μερικά από τα πιο κρυπτικά κείμενα της αρχαίας και νεώτερης δυτικής φιλοσοφίας.
Αν θέλετε να ακούσετε μερικούς από τους πιο έγκριτους εγχώριους και ξένους εκπροσώπους του Ντεριντά να μιλάνε για την σκέψη του περί πολιτικής και ηθικής, σπεύσατε στο όμορφο κτίριο του γαλλικού ινσιτούτου, όπου ανάμεσα στους Έλληνες εισηγητές θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τον μοναδικό άνθρωπο παγκοσμίως που έβγαζε τον Ντεριντά από τα ρούχα του, αναγκάζοντάς τον να δηλώσει ότι ξέρει το έργο του καλύτερα και από τον ίδιο (περί Ευάγγελου Μπιτσώρη ο λόγος), καθώς και τον σπουδαίο λακανιστή ψυχαναλυτή Δημήτρη Βεργέτη, τον άνθρωπο που μπορεί να σε κρατάει με την ομιλία του σε «αναμμένα κάρβουνα» επί ώρες χωρίς να έχει μπροστά του ούτε μία σημείωση.
Το ότι η Ελλάδα υπήρξε πριν από χιλιάδες χρόνια η γενέτειρα των μεταφυσικών εννοιών της Αλήθειας, του Αγαθού, του Καλού, του Υψηλού, του Ορθού, του Καθήκοντος, του Όσιου και του Ιερού, αυτό το γνώριζε καλύτερα από τον καθένα.
Το ότι, όμως, η σύγχρονη Ελλάδα είχε μετεξελιχθεί εμπράκτως σε κατ' εξοχήν διονυσιακή χώρα-παρωδία όπου το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το αληθινό και το ψεύτικο, το υψηλό και το χαμηλό διαρκούν όσο το «ξενέρωμα» μετά από ξενύχτι στα μπουζούκια – δηλαδή, πολύ λίγο για τα ελληνικά δεδομένα – για να «αποδομηθούν» και πάλι το επόμενο βράδυ στο πρώτο τραπέζι πίστα παρέα με ένα μπουκάλι Chivas, αυτό δεν μπορούσε να το φανταστεί ποτέ!
Το μάθημά του όμως θα το έπαιρνε και μάλιστα με τον καταλληλότερο τρόπο, από μία ιέρεια του Διονύσου, παρασυρμένος από έναν «τραγοπόδαρο» διάβολο της διανόησης που μέχρι πριν λίγα χρόνια έβαζε φωτιά στις «πίστες» των ελληνικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, κάνοντας τους φοιτητές του να παραληρούν από έξαψη και θαυμασμό...
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Βρισκόμαστε λοιπόν στην ευημερούσα Αθήνα του '90, του θρυλικού περιοδικού 01 (του Τσαγκαρουσιάνου), σε μία εποχή που οι φοιτητές διάβαζαν ακόμη γεμίζοντας τα αμφιθέατρα, ο Ντεριντά δεν είχε πεθάνει, ο Βέλτσος μεσουρανούσε κάνοντας τα πιο αβάν γκάρντ μαθήματα και εκπομπές στην ελληνική επικράτεια και η Πόλυ Πάνου τραγουδούσε ακόμα.
Ένα βράδυ λοιπόν μετά το πέρας διάλεξης του Ντεριντά και αφού πρώτα είχε «ροκάρει» στο γνωστό μπαρ-κλαμπ Booze της Κολοκοτρώνη πάνω από την οδό Αθηνάς μετά του Βέλτσου και λοιπής εκλεκτής παρέας, ο «διαφθορέας» Βέλτσος «κατέβασε» την πιο σατανική ιδέα της καριέρας του: με την απαράμιλλη αποφασιστικότητά του, αρπάζει από το μπράτσο τον Ντεριντά, διαμηνύει και στους υπόλοιπους ότι φεύγουν, μπαίνουν στο αυτοκίνητο, κατευθυνόμενοι προς το άντρο της απόλυτης αποδόμησης των φύλων: τη λεωφόρο Συγγρού, όπου τραβεστί, τρανσέξουαλ, εκδιδόμενες γυναίκες, λαϊκά ζευγαράκια, σουρωμένοι ταξιτζήδες και γαλλοαλγερινοί φιλόσοφοι συνυπάρχουν μέσα σε ένα οργιώδες, αντιφατικό σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος.
Εκεί, ο σοβαρός Ντεριντά έμελλε να μεταμορφωθεί σε αυτό που ήταν: δηλαδή σε γνήσιο μαγκρεμπίνο με φιλοδοξία να γίνει μια μέρα ποδοσφαιριστής.
Κάτι το ρέον αλκοόλ, κάτι ο εκκωφαντικός θόρυβος των μπουζουκιών, κάτι οι ευλογημένες τσιφτετελούδες που λικνίζονταν υπό τους μεθυστικούς ήχους της φωνής της Πόλυ Πάνου, ο Ντεριντά άρχισε να βιώνει και ο ίδιος σιγά σιγά την αποδόμηση στο πετσί του, σε σημείο που δεν άργησε και ο ίδιος να λικνίζεται για να καταλήξει να τσιφτετελιάζεται παρέα με τις θηλυκές υπάρξεις της ακαδημαϊκής συντροφιάς.
Όχι, η συνέχεια δεν επιφυλάσσει στον αναγνώστη ρωσίδες πουτάνες ούτε φιλοσοφικές παρτούζες α λα Στρος-Καν, αλλά ένα πολύ όμορφο στιγμιότυπο που δεν θα αναφερθεί ποτέ σε καμία βιογραφία του Ντεριντά:
Κάποια στιγμή, η Πόλυ Πάνου αρχίζει να τραγουδάει το άσμα μερακλίδικον και χορευτικόν «ντιριντάχτα ντίρι ντίρι ντάχτα, ντιριντάχτα ντίρι ντίρι ντα...».
Αυτομάτως, ο Γιώργος Βέλτσος γυρίζει προς το μέρος του Ντεριντά και του λέει: «Jacques c'est pour toi!» [«Ζακ, για σένα λέει»], για να μείνει ο τελευταίος μ@λ@κ@ς, σκεπτόμενος προφανώς πως η Ελλάδα είναι η ζωντανή απόδειξη ότι καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να «φτουρήσει» μπροστά στη διονυσιακή μέθη, έστω κι αν σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου αυτή έχει χάσει το όμορφο απολλώνειο επικάλυμμά της.
Το «ζουμί» όμως της υπόθεσης βρίσκεται αλλού: στο γεγονός ότι ο ιδιοφυής Βέλτσος ήταν ο πρώτος που είχε καταφέρει το ακατόρθωτο - να αποδομήσει τον ίδιο τον πατέρα της αποδόμησης.
In vino veritas...
ΤΟ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ
Θα δυσκολευτείτε να το παρακολουθήσετε - αυτό είναι σίγουρο! - αλλά δεν πειράζει. Ό,τι και να «πιάσετε» καλό θα είναι, καθώς θα σας δοθεί η ευκαιρία να ακούσετε έναν άλλο λόγο περί πολιτικής και να μάθετε πράγματα γι' αυτήν που δεν πρόκειται ποτέ να μάθετε από πολιτικό!
Ο θρυλικός για τη δυσκολία της γραφής του αείμνηστος Γάλλος διανοούμενος Ζακ Ντεριντά αναμένεται να «ζωντανέψει» μέσα από τα «φαντάσματά» του την 25η Ιανουαρίου στην αίθουσα συνεδρίων του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, την οποία είχε άλλοτε «στοιχειώσει» ο ίδιος με τη ζωντανή παρουσία του, μιλώντας σε μία διάλεκτο δική του, προσβάσιμη σε λίγους γνώστες της σκέψης του, αλλά οικουμενικά γοητευτική.
Για όσους δεν γνωρίζουν περί ου ο λόγος, ο Ζαν Ντεριντά υπήρξε ο μέγας «αναμορφωτής» (αν και ο ίδιος θα απεχθανόταν αυτό το χαρακτηρισμό) του τρόπου με τον οποίο διδασκόταν μέχρι πρόσφατα «η σκέψη» στα συντηρητικά ακαδημαϊκά ιδρύματα της Γαλλίας και του κόσμου.
Αφού έκανε άνω κάτω τα γαλλικά πανεπιστήμια, αυτός ο γίγαντας, όπως και ο πρόδρομός του Σίγκμουντ Φρόιντ, δεν αρκέστηκε σ' αυτό, αλλά θέλησε να «μεταδόσει» την «επιδημία» και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αναγκάζοντας τους Αμερικανούς πραγματιστές συναδέλφους του να τον πληρώνουν αδρά κάθε φορά για να τον ακούσουν να ψελλίζει μερικές λέξεις, κρεμασμένοι από το στόμα του.
Μέχρι και λίγο πριν το θάνατό του από καρκίνο στις αρχές του δεύτερου millenium, τα σεμινάριά του κάθε Τετάρτη στην περίφημη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες του Παρισιού, αποτελούσαν το σημείο συνάντησης εκατοντάδων ανθρώπων από όλες τις γωνιές του κόσμου που συνωστίζονταν στην είσοδο της αίθουσας ώρες πριν την έναρξη του σεμιναρίου του με την προσδοκία να βρουν λίγο χώρο να «αράξουν» το σαρκίο τους για να ακούσουν τις αριστοτεχνικές αναλύσεις του σε μερικά από τα πιο κρυπτικά κείμενα της αρχαίας και νεώτερης δυτικής φιλοσοφίας.
Αν θέλετε να ακούσετε μερικούς από τους πιο έγκριτους εγχώριους και ξένους εκπροσώπους του Ντεριντά να μιλάνε για την σκέψη του περί πολιτικής και ηθικής, σπεύσατε στο όμορφο κτίριο του γαλλικού ινσιτούτου, όπου ανάμεσα στους Έλληνες εισηγητές θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τον μοναδικό άνθρωπο παγκοσμίως που έβγαζε τον Ντεριντά από τα ρούχα του, αναγκάζοντάς τον να δηλώσει ότι ξέρει το έργο του καλύτερα και από τον ίδιο (περί Ευάγγελου Μπιτσώρη ο λόγος), καθώς και τον σπουδαίο λακανιστή ψυχαναλυτή Δημήτρη Βεργέτη, τον άνθρωπο που μπορεί να σε κρατάει με την ομιλία του σε «αναμμένα κάρβουνα» επί ώρες χωρίς να έχει μπροστά του ούτε μία σημείωση.
Πηγή: Όταν ο Βέλτσος πήγε τον Ντεριντά στην Πόλυ Πάνου | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/87820#ixzz2J6Ge0HRs
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου