Ας είμαστε σε εγρήγορση ...

 

Από το βιβλίο του Γκυ Ντεμπόρ, Η κοινωνία του Θεάματος
(μετ. Πάνος Τσαχαγέας και Νίκος Β. Αλεξίου)

109.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα του μεσοπολέμου
εξοντώθηκε απ' τη συνδυασμένη δράση της σταλινικής
γραφειοκρατίας και του φασιστικού ολοκληρωτισμού,
που είχε δανειστεί την οργανωτική του μορφή απ' το
ολοκληρωτικό κόμμα που είχε δοκιμαστεί μ' επιτυχία στη Ρωσία.

Ο φασισμός υπήρξε μια ακραία μορφή υπεράσπισης
της αστικής οικονομίας που βρισκόταν κάτω απ' την
απειλή της κρίσης και της προλεταριακής ανατροπής, η
κ α τ ά σ τ α σ η  π ο λ ι ο ρ κ ί α ς μέσα στην καπιταλιστική
κοινωνία, διαμέσου της οποίας διασώθηκε αυτή η κοινωνία
κι επιδόθηκε σε μια πρώτη εσπευσμένη ορθολογικοποίηση
με τη μαζική παρέμβαση του Κράτους στη διαχείρισή
της.

Αλλά μια τέτοια ορθολογικοποίηση απειλείται,
με τη σειρά της, απ' τον τεράστιο παραλογισμό του μέσου
της. Παρόλο που ο φασισμός φέρεται να υπερασπίζει τα
κύρια στοιχεία της αστικής ιδεολογίας που έγινε συντηρητική
(την οικογένεια, την ιδιοκτησία, την ηθική τάξη, το έθνος),
συσπειρώνοντας τη μικροαστική τάξη και τους τρομοκρατημένους
απ' την κρίση ή απογοητευμένους απ' την αδυναμία
της σοσιαλιστικής επανάστασης ανέργους, δεν ειναι ο ιδιος,
κατά βάθος, ιδεολογικός.
Παρουσιάζεται σαν αυτό που είναι: μια βίαιη ανάσταση του μύθου,
που απαιτεί τη συμμετοχή σε μια κοινότητα καθορισμένη από αρχαϊκές
ψευδο-αξίες: τη φυλή, το αίμα, τον αρχηγό.

Ο φασισμός είναι ο  τ ε χν ι κ ά  ε ξ ο π λ ι σ μ έ ν ο ς  α ρ χ α ϊ σ μ ό ς.

Το αποσυνθεμένο υποκατάστατο του μύθου του, αναβιώνει
στις θεαματικές συνθήκες των πιο σύγχρονων μέσων υποβολής
και ψευδαίσθησης. Αποτελεί, λοιπόν, έναν απ' τους
παράγοντες σχηματισμού του σύγχρονου θεαματικού, ενώ
ταυτόχρονα η συμβολή του στην καταστροφή του παλιού
εργατικού κινήματος τον κάνει μια απ' τις θεμέλιες δυνάμεις
της σημερινής κοινωνίας" καθώς όμως ο φασισμός
συμβαίνει να είναι, επίσης, η  π ι ο  δ α π α ν η ρ ή  μορφή
συντήρησης της καπιταλιστικής τάξης, έπρεπε φυσιολογικά
να εγκαταλείψει το προσκήνιο που επιφυλάσσεται για
τους μεγάλους ρόλους των καπιταλιστικών κρατών, επισκιασμένος
από ορθολογικότερες και ισχυρότερες μορφές
αυτής της τάξης.


------------

Να όμως που ξανά "σκάει μύτη"
Επιστρατεύεται, και παρ' ότι κοστίζει, λεφτά υπάρχουν πάντα για κάτι τέτοιες απαισιότητες.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι μηχανισμοί-παγίδες των ιδεολογιών στήνονται στην αναμπουμπούλα για να στρατολογήσουν καινούρια θύματα και να παράξουν το μίσος και τον μηδενισμό που θα τροφοδοτήσει τις βρώμικες υποθέσεις τους.
Τον πόλεμο, την βία,  την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την γενική απαξίωση της ζωής που είναι και ο μεγάλος τους αντίπαλος.

Πηγή :http://dangerfew.blogspot.gr