Στις
7 Αυγούστου [του 1945], δηλαδή μια μέρα μετά τη Χιροσίμα και δυο μέρες
πριν από το Ναγκασάκι, συνειδητοποίησα πως η 6η Αυγούστου ήταν η πρώτη
μέρα μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα. Από αυτή τη μέρα κι έπειτα, η
ανθρωπότητα ήταν πλέον ικανή να εξοντώσει τον εαυτό της […]
Δεν ισχυρίζομαι πως ο «άνθρωπος» είναι σήμερα χειρότερος από παλιά. Λέω πως οι πράξεις του γίνονται γιγάντιες, εξαιτίας των τεράστιων τεχνικών μέσων που έχει στη διάθεσή του […]
Βρισκόμαστε πια σε μια καινούργια φάση. Καθώς ο άνθρωπος είδε πόσο τεράστια πράγματα μπορούν να καταφέρουν τα τεχνικά μέσα του − και μιας και του επέτρεψαν να διαπράξει αυτά τα τερατώδη εγκλήματα −, απαιτεί πλέον να έχει το δικαίωμα να κάνει όλα όσα μπορούν να κάνουν τα τεχνικά μέσα του […]
Τη Χιροσίμα την έχτισαν ξανά. Ολόκληρη. Τον πασίγνωστο θόλο, τον μουμιοποίησαν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν μια διπλή άρνηση. Το είχα επισημάνει παλιότερα στο δήμαρχο της Χιροσίμα, επικρίνοντάς τον: «Καταστρέψατε την καταστροφή. Κανένα σημερινό παιδί δεν ξέρει πια πώς ακριβώς μοιάζει ο όλεθρος. Καταστρέψατε τη δύναμη της θύμησης!». Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου μια τέτοια «απώθηση» (όχι μόνο ψυχολογική αλλά και βιολογική). Ήταν τόσο ακραία, ώστε ακόμα και κάτοικοι της πόλης, που δεν ήταν παρόντες τη μέρα της έκρηξης, δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση με τα επιζώντα θύματα, τα οποία τους θύμιζαν εκείνη τη φριχτή μέρα. Το γεγονός ότι στιγμάτισαν και εξοστράκισαν ανθρώπους, που ήταν θύματα − οι πιο φτωχοί από αυτούς ζουν σήμερα μαζί σε οικοτροφεία αποφεύγοντας τον έξω κόσμο −, είναι ένα από τα πιο φρικώδη συμβάντα του μεταπόλεμου […]
Δεν ισχυρίζομαι πως ο «άνθρωπος» είναι σήμερα χειρότερος από παλιά. Λέω πως οι πράξεις του γίνονται γιγάντιες, εξαιτίας των τεράστιων τεχνικών μέσων που έχει στη διάθεσή του […]
Βρισκόμαστε πια σε μια καινούργια φάση. Καθώς ο άνθρωπος είδε πόσο τεράστια πράγματα μπορούν να καταφέρουν τα τεχνικά μέσα του − και μιας και του επέτρεψαν να διαπράξει αυτά τα τερατώδη εγκλήματα −, απαιτεί πλέον να έχει το δικαίωμα να κάνει όλα όσα μπορούν να κάνουν τα τεχνικά μέσα του […]
Τη Χιροσίμα την έχτισαν ξανά. Ολόκληρη. Τον πασίγνωστο θόλο, τον μουμιοποίησαν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν μια διπλή άρνηση. Το είχα επισημάνει παλιότερα στο δήμαρχο της Χιροσίμα, επικρίνοντάς τον: «Καταστρέψατε την καταστροφή. Κανένα σημερινό παιδί δεν ξέρει πια πώς ακριβώς μοιάζει ο όλεθρος. Καταστρέψατε τη δύναμη της θύμησης!». Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου μια τέτοια «απώθηση» (όχι μόνο ψυχολογική αλλά και βιολογική). Ήταν τόσο ακραία, ώστε ακόμα και κάτοικοι της πόλης, που δεν ήταν παρόντες τη μέρα της έκρηξης, δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση με τα επιζώντα θύματα, τα οποία τους θύμιζαν εκείνη τη φριχτή μέρα. Το γεγονός ότι στιγμάτισαν και εξοστράκισαν ανθρώπους, που ήταν θύματα − οι πιο φτωχοί από αυτούς ζουν σήμερα μαζί σε οικοτροφεία αποφεύγοντας τον έξω κόσμο −, είναι ένα από τα πιο φρικώδη συμβάντα του μεταπόλεμου […]
Günter Anders - συνέντευξη στον Mathias Grepfrath, 1977
μετάφραση δική μου από το G. Anders, Et si je suis déséspéré, que voulez-vous que j’ y fasse?, εκδ. Allia 2001
μετάφραση δική μου από το G. Anders, Et si je suis déséspéré, que voulez-vous que j’ y fasse?, εκδ. Allia 2001
Ο Γκίντερ Άντερς
(1902-1992), Γερμανός φιλόσοφος και αγωνιστής, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με
το πρόβλημα της ηθικής ύπαρξης του ανθρώπου στην εποχή της τεχνολογίας.
Το σημαντικό βιβλίο του, Die Antiquiertheit des Menschen, ενέπνευσε μεταξύ άλλων και τον Γκι Ντεμπόρ.
Πηγή : dangerfew.blogspot.g
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου