«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα, παράγκα
του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα…» Σε μια χώρα που «σώθηκε από την
καταστροφή» όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που δεν μπορούν να ζήσουν
πια σαν άνθρωποι. Που ξεπουλάνε τα όποια υπάρχοντά τους για μια
κατσαρόλα ζεστή σούπα. Όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται πάνω στον
πάγκο της ελεύθερης αγοράς…
Χρυσά δόντια δίπλα σε χαμένα όνειρα και σχέδια για το μέλλον μαζί με το
ρολόι του πατέρα. Τσαλακωμένη αξιοπρέπεια, το σταυρουδάκι του παιδιού,
δάκρυα και προσδοκίες για λίγες ψεύτικες ελπίδες και υποσχέσεις
μακρύτερες ακόμα και απ’ τις ουρές των συσσιτίων. Ακόμα και τάφοι ανταλλάσονται
για λίγα πολύτιμα χαρτονομίσματα. Όλα στο σφυρί λοιπόν, μήπως «σωθούν»
και οι ένοικοι της παράγκας, που μοιάζουν να αποδέχτηκαν την ήττα σε
έναν αγώνα που δεν έδωσαν ποτέ.>δεν έδωσαν ποτέ.
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου